هران کز میان باره انگیزند

بگرداندش پشت و بگریزند

گویند هر آن کسان که با پرهیزند

زآن‌سان که بمیرند چنان برخیزند

ما با می و معشوقه از آنیم مدام

باشد که به حشرمان چنان انگیزند

چون مر او را ازو برانگیزند

اختران پیش او فرو ریزند

در سخا کند و در جفا تیزند

همچو بهمان بهمن انگیزند

باش تا خلق را برانگیزند

تا کیند از درون چنان خیزند

زان چنان خون که از لگد ریزند

پس ز تابوت خم برانگیزند

باش تا روز حشر برخیزند

همه در دامنِ دل آویزند

زان خصومت که با من انگیزند

زود چون مرد فرد بگریزند

همه از جهد و جود پرهیزند

همه از علم و حلم بگریزند

همه ز آواز خود بپرهیزند

از هم‌آواز خویش بگریزند

کنون گر خون صد مسکین بریزند

ز بند یک قراضه برنخیزند

که چون شیران بدان خنجر ستیزند

بِدو خون بسی خرگوش ریزند

به همت هندوان چون برستیزند

ز شاخ خشک برگ تَر بریزند

زان زر که به یک جوَش ستیزند

می‌ریخت چنانکه ریگ ریزند

با حربهٔ مرگ اگر ستیزند

افتند چنانکه بر نخیزند

دانه در خاک شور می‌ریزند

سرمه در چشم کور می‌بیزند

از پی دوزخ آتش انگیزند

نفط جویند و طلق را ریزند

نمیدانند ایشان خود چه چیزند

که ایشان جوهر ذات عزیزند

که در بغداد چونت خون بریزند

حقیقت جملگی بردارویزند

چون خمر تو در ساغر ما در ریزند

پنهان شدگان این جهان برخیزند

هم امت پرهیز ز ما پرهیزند

هم اهل خرابات ز ما بگریزند