ای برادر حذر کن از غیبت

از یقین ساز توشه نز ریبت

چو بلبل حاضر آمد وقت غیبت

نمی‌جنبد یکی اکنون ز هیبت

یکی در سور دیگر در مصیبت

زفان و دل پر از تزویر و غیبت

اگر هرمز نبودی این طبیبت

نبودی از گل سرکش نصیبت

کشش چون درکشد او را بهیبت

حضوری باید او از جمله غیبت

دو عالم پر ز نور فر و زیبت

فرازی کرده از بهر نشیبت

متناسبند و موزون حرکات دلفریبت

متوجه است با ما سخنان بی‌حسیبت

چو نمی‌توان صبوری ستمت کشم ضروری

مگر آدمی نباشد که برنجد از عتیبت

اگرم تو خصم باشی نروم ز پیش تیرت

[...]

سرو پا گم کنید از هیبت

عقل و روح از شما کند غیبت

ز من بشنو رها کن لعب و طیبت

دهان خود بشوی از کفر و غیبت

فسق بگذشته را مکن غیبت

که بود بدگمانی و ریبت

بلکه کذب و نمیمه و غیبت

هزل نامش کنند یا طیبت

به جادو نرگس مردم فریبت

به دیباپوش سرو جامه زیبت

بدل و بجان زد آتش سبحات حسن و زیبت

بجهان فکند شوری حرکات دلفریبت

دل عالمی زجا شد زتجلی جمالت

دو جهان بهم برآمد زکرشمهٔ غریبت

تو گل کدام باغی چه شود دهی سراغی

[...]

دل و دین خلق برده خط و خال دل‌فریبت

به که آوریم یرغو ز جفای بی‌حسیبت

بزمان واپسینم همه حیرتم از این است

که مباد بعد از این غیر به جان خرد عتیبت

چه مقام داری ای عشق فراز تو ندانم

[...]

دل زاهدان فریبد لب لعل پر فریبت

که نماند هیچ کس را، به جهان سر شکیبت

دل من بگیر و بربند، به چین زلف یارا

چه شود اگر ز غربت به وطن رسد غریبت

تو چو شمع دلفروزی همه جمع عاشقان را

[...]

هوسم کشد نگارا ز حلاوت عتیبت

که به ذوق دل ببوسم ز دهان دلفریبت

من اگر گنه ندارم تو بهانه گیر بر من

صنما که انس دارم به عتاب بی حسیبت

دل ساده لوح ما را به کمند مو چه حاجت

[...]

که خواهی با همین ظلمات ریبت

شود مکشوف آسان نور غیبت

تو پنداری که با این جمله عیبت

بود اخلاق نیکو بی‌زریبت

خود این زان درنظر آید غریبت

که از دین نیست جز عادت نصیبت