اگر خفته‌ای زود برجه به پای

وگر خود بپایی زمانی مپای

به پیکر یکی کفش زرین بپای

ز خوشاب و زر آستین قبای

بیامد به رَخش اندر آورد پای

کمر بست و پوشید رومی قبای

بگفت این و بر بارهٔ بادپای

نشست آن سواری مبارز ز پای

ستور کنیزک درآمد ز پای

جدا گشت از اسپ، آن دلربای

کنیزان یکی خیل پیشش به پای

پری فش همه گلرخ و دلربای

بدید آن درفش اژدهایی به پای

ستاده برش گرد لشکر نپای

دو فرزند شاه ایستاد بپای

به زرّین کلاه و به چینی قبای

به اسب برهنه برآورد پای

نه بر سر کلاه و نه در بر قبای

نداریم با لشکر کوش پای

هم امشب سر خویش گیرو مپای

شتابان به اسب اندر آورد پای

برآشفت آن شیر مردم ربای

به بالای سر چتر هندی به پای

نشسته به مهد اندرون دلربای

به اسب تکاور درآورد پای

به دست اندرون نیزه جان ربای

میان من و اوست این چارپای

همه کدخدایی مرا زین به پای

آفتابی بود از سر تا بپای

کس ندیدست آفتابی در قبای

ای دل چو نیست صبر ترا برقرار پای

هان بر بساط عشق منه زینهار پای

سهلست پایداری تو در مقام وصل

چون دست برد هجر به بینی بدار پای

پرگار وار سر مبر از دایره برون

[...]

نهادش سحَر بوسه بر دست و پای

که نزدیک ما چند روزی بپای

غلامی شکستش سر و دست و پای

که ‌«باری نگفتیمت ایدر مپای‌»

چو مردانه‌رو باشی و تیز پای

به شکرانه با کندپایان بپای

نشست از بر باره بادپای

به دست اندرش نیزه جان‌ربای