ببالد ندارد جز این نیرویی

نپوید چو پیوندگان هر سویی

بپروردشان از ره جادویی

بیاموختشان کژی و بدخویی

بدو گفت شاه آفریدون تویی

که ویران کنی تنبل و جادویی

بدو گفت ار ایدونکه رستم تویی

بکشتی مرا خیره از بدخویی

نخواهم من او را به جز نیکویی

اگر دور دارد سر از بدخویی

چو باشد فزایندهٔ نیکویی

به پرهیز دارد سر از بدخویی

به گیتی بدین سان که اکنون تویی

نباید که داری سر بدخویی

همه راستی خواهم و نیکویی

به ویژه که سالار ایران تویی

بیامیزم اکنون ترا دارویی

گیاها فراز آرم از هر سویی

بدانید کز داد جز نیکویی

نیاید نکوبد در بدخویی

ز نیرنگ وز تنبل و جادویی

ز کردار کژی وز بدخویی

گنهکار هم پیش یزدان تویی

که بد نام و بد گوهر و بد خویی

همه جادویی دانی و بدخویی

به ایران گنکار ترکس تویی

نمودم همه پیشت این جادویی

نه از تنبل و مکر وز بدخویی

بدو گفت سالار لشکر تویی

بتو باز گردد بد و نیکویی

طلایه فرستاد بر هر سویی

مگر یابد آن درد را دارویی

نداند جز از تنبل و جادویی

فریب و بداندیشی و بدخویی

سلیحش پدر کرده از جادویی

ز کژی و بی راهی و بدخویی

آنجا که ببایی نه پدیدی گویی

آنجا که نبایی از زمین بر رویی

عاشق کنی و مراد عاشق جویی

اینت خوشی و ظریفی و نیکویی

آیینه صفت به دست او نیکویی

زین سوی نموده‌ای ولی زان سویی

او دیده ترا که عین هستی تو اوست

زانش تو ندیده‌ای که عکس اویی