چون شاه سرای پرده بر هامون زد

از دجله و نیل خیمه تا جیحون زد

چون بارهٔ تازی از میان بیرون زد

کیمخت زمین ز گَرد بر گردون زد

چون بدین شغل جامه در خون زد

تیغ برداشت‌، خیمه بیرون زد

بگذشت و بازم آتش در خرمن سکون زد

دریای آتشینم در دیده موج خون زد

خود کرده بود غارت عشقش حوالی دل

بازم به یک شبیخون بر ملک اندرون زد

دیدار دلفروزش در پایم ارغوان ریخت

[...]

از خرگه تن من دل خیمه زآن برون زد

کز عشق لشکر آمد بر ملک اندرون زد

در سینه یی که هر سو چون خیمه چاک دارد

سلطان عشق گویی خرگاه خویش چون زد

می گفت دل کزین پس در قید عشق نایم

[...]

لبم از شعله شوق آبله پر خون زد

بهر پابوس تو جان خیمه ز تن بیرون زد

هر حبابی که ز خونابه چشمم برخاست

دل به بزم غم ازان جام می گلگون زد

چون رود نقش خط سبز تو از خاطر ما

[...]

حسن لیلی که راه مجنون زد

کامش از کوی عقل بیرون زد

خیمه از حد شهر بیرون زد

سایه بان بر کنار جیحون زد

سبکروی به صف دشمنان شبیخون زد

که نعل سیر به گلگون عزم وارون زد

کنار خویش ز خون شفق لبالب دید

چو صبح هر که دم خوش به زیر گردون زد

تا غمزه ات شبیخون در کشور سکون زد

چون غرقه مردمک دوش غوطه بموج خون زد

عقلم زسر گریزان جسمم چو شمع سوزان

عشق آتشی فروزان در پرده درون زد

شد چهره زعفرانی اشکم شد ارغوانی

[...]

قائد نوروز چتر آینه گون زد

ماه سفندار مذ طلایه برون زد

ساری منقار و ساق پای به خون زد

هدهد بر فرق تاج بوقلمون زد