هرچه یابی وزان فرومولی

نشمرند از تو آن ببشکولی

ز شاه شام نیز آمد رسولی

نموده عهد را بهتر قبولی

گرتواینجا به خویش مشغولی

دان که زان کارگاه معزولی

به نشاط و سماع مشغولی

وز سرای بقا تو معزولی

کز حلال از زمانه مشغولی

وز حرام از خدای معزولی

به صاحب ردی و صاحب قبولی

نشاید کرد مهمان را فضولی

قبولم کن که تو از حق قبولی

تو در سرّ یقین صاحب وصولی

بدو گفتا که ای مرد فضولی

من سرگشته را چندین چه شولی

مشو اینجا حلولی ای فضولی

که نبود مرد مستغرق حلولی

مشو زنهار ای مرد فضولی

ازین معنی که من گفتم حلولی

اگرچه خاص هر شب چون رسولی

کند بهر تو نوراللّه نزولی

مدم زنهار ای صبح از فضولی

دمی دیگر مکن خلوت بشولی

که باشد عقل پیری بر فضولی

ولی در عشق کی باشد اصولی

نمانده عقل سالک در وصولی

از آن نزدیک ذات حق قبولی

تو خود بشناس کاین جاگه قبولی

چو حق دیدی عیان صاحب وصولی

بنادانی بسی کردی جهولی

در این دنیای دون در کل فضولی

تو در بند غم وجاه و تیولی

کجا یابی چو ما صاحب قبولی

هم نبی و هم علی و هم ولی

دو مبین تاتو نباشی احولی

دو مبین ذاتش تو ای مرد ولی

تا نباشی در مقام احولی

آیا ستوده خصالی که بر سپاه نیاز

همیشه خیل عطای تو هست مستولی

از آن سؤال که در خدمتت اشارت رفت

جواب باز ده ارفملیت ورقولی