بسنده کنم زین جهان گوشه‌ای

به کوشش فراز آورم توشه‌ای

نمانم که ویران شود گوشه‌ای

بیابد ز من هرکسی توشه‌ای

زبانی دگرگون بهر گوشه‌ای

درفش نوآیین و نو توشه‌ای

تن آسا و ایمن به هر گوشه ای

فراز آوریده به هم توشه ای

راه دراز پیش و ترا نیست توشه ای

تدبیر عاقبت کن و بنشین به گوشه ای

یارب بده مرا به دل نعمتی که بود

خرسندی حقیقت و پاکیزه توشه‌ای

امنی و صحتی و پسندیده طاعتی

نانی و حرفه‌ای و نشستن به گوشه‌ای

نشینم چو سیمرغ در گوشه‌ای

دهم گوش را از دهن توشه‌ای

تو با آنکه داری چنان توشه‌ای

رها کن مرا در چنین گوشه‌ای

یکی داد باغی به بی توشه‌ای

ندادش ز باغ آن‌دگر خوشه‌ای

به آهی که برداشت بی‌توشه‌ای

فرو ریخت از منظرش گوشه‌ای

شد آن گنج را دید در گوشه‌ای

ز بی توشه‌ای ساخته توشه‌ای

گر از کشت ما کس برد خوشه‌ای

رسد بر دلش تیری از گوشه‌ای

دانه‌فشان گشته به هر گوشه‌ای

رسته ز هر دانهٔ او خوشه‌ای

چند زنی تیر به هر گوشه‌ای؟

غافلی از توشهٔ بی‌توشه‌ای

دانه که طرح است فرا گوشه‌ای

دانه مخوانش چو شود خوشه‌ای

آن مگس می‌شد ز بهر توشه‌ای

دید کندوی عسل در گوشه‌ای

گوشه‌ای و گوشه‌ای و گوشه‌ای

توشه‌ای و توشه‌ای و توشه‌ای

مستیان در عربده، رفتند و رفتم گوشه‌ای

با دو یار رازدان و هم‌ره و هم توشه‌ای

اندران گوشه بدیدم آفتابی کز تفش

جان و دل چون قازغان شد جوش اندر جوشه‌ای

پست و بالای نهاد من هوای او گرفت

[...]

میدان فراخست ای پسر، تو گوشه‌ای ما گوشه‌ای

همچون ملخ در کشت شه، تو خوشه‌ای ما خوشه‌ای

امشب باران به ما ده گوشه‌ای

تا بیابی در قیامت توشه‌ای