سیامک بیامد برهنه تنا

بر آویخت با پور آهرمنا

به فرّ کیی نرم کرد آهنا

چو خود و زره کرد و چون جوشنا

گوی بر منش نام او اهرنا

ز تخم بزرگان رویین تنا

کنون کامدی هیچ دیدی زنا

وگر کرده از خشت پخته بنا

الا ای سوار سپهبد تنا

جهانگیر و ناباک و شیر اوژنا

که تهما هژبرا سپهبد تنا

خجسته کیا گرد شیراوژنا

گرازی بیامد چو آهرمنا

زره را بدرید بر بیژنا

دلش را بپیچید آهرمنا

بد انداختن کرد با بیژنا

به گرگین چنین گفت پس بیژنا

که من پیشتر سازم این رفتنا

بپیچید بر خویشتن بیژنا

به یزدان بنالید ز آهرمنا

بپیچید بر خویشتن بیژنا

که چون رزم سازم برهنه تنا

یکی دست بسته برهنه تنا

یکی را ز پولاد پیراهنا

بزد اسب و آمد بر بیژنا

جگر خسته دیدش برهنه تنا

چه آید مرا گفت از کشتنا

مگر کام بدگوهر آهرمنا

بدان کینه اندر بود بیژنا

همی رزم جوید چو آهرمنا

کجا ماند از تو جدا بیژنا

بروبر چه بد ساخت آهرمنا

ز شاپور و فرهاد وز بیژنا

ز رهام و گرگین وز هرتنا

یکی تیر بر اسب نستیهنا

رسید از گشاد و بر بیژنا

ز اسب اندر آمد سبک بیژنا

مر او را به کردار آهرمنا

چو گیتی ز خورشید شد روشنا

بیامد بدان جایگه بیژنا