تو شیردلی شکار تو دل باشد

جان دادنم از پی تو مشکل باشد

وصل تو به حیله کی به حاصل باشد

مدبر چه سزای عشق مقبل باشد

سفر او نه آب و گل باشد

رفتن او به پای دل باشد

با خدای آنکه تو دو دل باشد

از همه فعل خود خجل باشد

هر نمازی که با خلل باشد

دان‌که در حشر بی‌محل باشد

پر و بال خرد ز دل باشد

تن بی‌دل جوال گِل باشد

جعد مقتول جان گسل باشد

زلف مرغول غول دل باشد

آنکه با میل مال و مُل باشد

نقد در دل ز بیم ذُل باشد

خفقان اختلاج دل باشد

که نه از حقد و غشّ و غلّ باشد

آن را که براق عشق حامل باشد

معشوق بدو بطبع مایل باشد

بی زحمت نیستی وجود پاکش

هر هستی را همیشه قابل باشد

به هنر فخر کن مکن به گهر

نه همه فخر از آب و گل باشد

زنده ای کو به مرده فخر کند

نه همانا که زنده دل باشد

از دل همه ساله درد حاصل باشد

از درد گزیر نیست چون دل باشد

و آن را که زدرد بی نصیب است چو من

هم دل باشد ولیک غافل باشد

چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد

نه بخششی از سر تمول باشد

ما را ز سر و ریش تو میبگزیرد

طاسی و پلاسی چه تجمل باشد؟

در سینهٔ هر که ذره‌ای دل باشد

بی‌مهر تو زندگیش مشکل باشد

با زلف چو زنجیر گره بر گرهت

دیوانه کسی بود که عاقل باشد

گر بر سر گل تاج مکلل باشد

و اندر بر گل جامه مهلل باشد

هم بر سرش ادبار موکل باشد

از گل مطلب وفا که گل کل باشد

سخن گفته دگر باز نیاید به دهن

اول اندیشه کند مرد که عاقل باشد

تا زمانی دگر اندیشه نباید کردن

که چرا گفتم و اندیشهٔ باطل باشد

به ترک دوستی کردن نه کار اهل دل باشد

ز روی اهل دل پیوسته نامحرم خجل باشد

ز بُن گاهِ محبّت سویِ وحدت ره توان بردن

و لیکن عالمِ وحدت برون از آب و گِل باشد

اگر صد جان برافشانی و خود را در میان بینی

[...]

کسی که عشق نورزد سیاه دل باشد

چو سر ز خاک لحد بر زند، خجل باشد

کسی که سر ننهد در رهش، چه سر دارد؟

دلی که جان ندهد در غمش، چه دل باشد؟

هوای دوست ز سر کی برون کند عاشق

[...]

شادی هر که کدخدای شود

چند روزی چو عهد گل باشد

بعد از آن آنعزیز آزاده

بنده وش در مضیق ذل باشد

نتواند بهیچ سوی گریخت

[...]

چشم جان بین چو چشم دل باشد

نه که این نقش آب و گل باشد

صلای عشق قدیم است و از ازل باشد

هدایت ابد و ملک لم یزل باشد

بیار باده چو دانسته‌ای که مخمورم

که نور علم همان به که در عمل باشد

مرا به علت و معلول نیست تصدیقی

[...]