سخن هر چه گویم همه گفته‌اند

بر باغ دانش همه رفته‌اند

کنون جمله ایرانیان خفته‌اند

همه لشکر ما برآشفته‌اند

در این وادی آن ها که در رفته اند

در اول قدم ترک سر گفته اند

آن بزرگانی که در خاک خراسان خفته‌اند

این در معنی که خواهم گفت ایشان سفته‌اند

عاقلان با تجارب عالمان ذوفنون

دوستی با غزنوی چون آب و روغن گفته‌اند

گوزنان به بازی برآشفته‌اند

هزبران هایل مگر خفته‌اند‌

عیب جوانی نپذیرفته‌اند

پیری و صد عیب، چنین گفته‌اند

جملهٔ زیرزمین پرخفته‌اند

بلک خفته این هم آشفته‌اند

خلق عالم ره بکوری رفته‌اند

راه شرع احمدی بنهفته‌اند

در جهان بسیار معنا گفته‌اند

درّ اسرار معانی سفته‌اند

هم شریعت را بحکمت گفته‌اند

راه معنی را بعزّت رفته‌اند

راز را در شرع مبهم گفته‌اند

دُر به اسرار حقیقت سفته‌اند

گفت در ره رهزنانت خفته اند

تو مخسب اینجا کن آنچت گفته اند

هر کسی وصفی ازین در گفته‌اند

درّ دانش از معانی سفته‌اند

اندرین ره رازها برگفته اند

درّ معنی را بمعنی سفته اند

ره زنان بر راه تو بس خفتهاند

راه را هرگز نه زینسان رفتهاند

پیشتر از نقش جان پذرفته‌اند

پیشتر از بحر درها سفته‌اند

میلها هم‌چون سگان خفته‌اند

اندریشان خیر و شر بنهفته‌اند

صد چنین سگ اندرین تن خفته‌اند

چون شکاری نیستشان بنهفته‌اند

سر به سر رازی که با من گفته‌اند

با که بر گویم که مردم خفته‌اند

پاکبازان خانهٔ وهم و خیال

پاک کردستند و بیرون رفته‌اند

بنگه دیوانگان عشق او

[...]

به دانش کسانی که دُر سفته‌اند

جهان را یکی پیره‌زن گفته‌اند