همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست

همه نیوشهٔ نادان به جنگ و فتنه و غوغاست

وز بر خوشبوی نیلوفر نشست

چون گهِ رفتن فراز آمد، نَجَست

ستودن نداند کس او را چو هست

میانْ بندگی را ببایدْت بست

از آغاز باید که دانی درست

سر مایهٔ گوهران از نخست

به دو هفته گردد تمام و درست

بدان باز گردد که بود از نخست

تو را دانش و دین رهاند درست

در رستگاری ببایدت جست

پژوهندهٔ روزگار نخست

گذشته سخن‌ها همه باز جست

چو کودک لب از شیر مادر بشست

ز گهواره محمود گوید نخست

سخن‌گوی دهقان چه گوید نخست

که نام بزرگی به گیتی که جست

به زور کیانی رهانید دست

جهان‌سوز مار از جهان‌جوی جست

بیامد به تخت پدر بر نشست

به شاهی کمر بر میان بر ببست

برفت اهرمن را به افسون ببست

چو بر تیز رو بارگی بر نشست

بدو گفت پیمانت خواهم نخست

پس آنگه سخن برگشایم درست

به چاه اندر افتاد و بشکست پست

شد آن نیک‌دل مرد یزدان‌پرست

خورش زردهٔ خایه دادش نخست

بدان داشتش یک زمان تندرست

دو مار سیه از دو کتفش برست

غمی گشت و از هر سویی چاره جست

و گر نشنود بودنی‌ها درست

بباید هم اکنون ز جان دست شست

بیامد از آن کینه چون پیل مست

مر آن گاو برمایه را کرد پست

چنان بد که ضحاک جادوپرست

از ایران به جان تو یازید دست

کنون کردنی کرد جادوپرست

مرا برد باید به شمشیر دست