بدر بر یکی مرد بد از نسا

پرستنده و کاردار بسا

چمن چون مذبح عیسی هوا چون چادر ترسا

زمین گشته فلک پیکر هوا گشته زمین آسا

یا باسق القد کم فارقت مر تحلا

قدا کقدک میالا و میاسا

کم قد هجرت و نار القلب موقدة

ناسا و کأسا و اخوانا و جلاسا

و عطلتنی خطوب الدهر معرضه

[...]

الحب ما منع الکلام الا خرسا

لا ما یظن الا لمعی الاکیسا

فابدت صدمة الایام بؤسا

و عاد الروض عطشانا عبوسا

نوای باربد لحن نکیسا

جبین زهره را کرده زمین‌سا

به روح عیسی خورشید آسا

به ایمان وفاداران ترسا

بت تو صورت تو گشته ترسا

درون دیر صورت راهب آسا

به تو اکنون ز کازرون و پسا

می‌نویسند ملحد الرّؤسا

ز بهر گنج و شاهی جان مفرسا

برو در کنج درویشی بیاسا

بردم رشکی ز پیر ترسا

که لرزه فکند در کلیسا

در سخن گفتن چو ماه و آفتاب

رهنمای خلق هر صبح و مسا

مدح او در گوش نادان ناگوار

چون شمیم گل به مغز خنفسا

مرا، طبع اگر نارسا، یا رسا

نباشد گریز از حدیث کسا

بود جدّ پاکت به زیر کسا

به خواب خوش آسوده باشد بسا

از تجلای شکوهش دل آن کوه رسا

نعره زد رعد آسا