ز کتّان و ابریشم و موی قز

قصب کرد پر مایه دیبا و خز

بفرمود و گفت ای گو رزمسار

یکی بر پی شاه توران بتاز

چو ببرید رستم تن شاخ گز

بیامد ز دریا به ایوان و رز

به زه کن کمان را و این چوب گز

بدین گونه پرورده در آب رز

کمان را به زه کرد و آن تیر گز

که پیکانش را داده بد آب رز

دل مرد برنا شد از ماه تیر

ازان پس همی جست راه گریز

به بازارگانی برفتم ز جز

یکی کاروان دارم از خز و بز

چو با مهرگانی بپوشیم خز

به نخچیر باید شدن سوی جز

بیابان که من دیده‌ام زیر جز

شده چون بن نیزه بالای گز

بگوید که بر کوی بر شهر جز

گر از گوهر و زر و دیبا و خز

ز بر کوی با نامداران جز

ببردند بسیار دیبا و خز

بدو گفت ای بتر از خار گز

به میدان که پوشد زره زیر خز

دلاور شد از کار آن خوشنوار

برام بنشست برتخت ناز

بورقه چنین گفت گلشه کی خیر

سوی مامک و بابکم شو تو نیز

به یکی تیر همی فاش کند راز حصار

ور بر او کرده همی قیر بود رازیجر

بیکی تیر همی فاش کند راز حصار

ور بروه کرده بود قیر به جای گل راز

تا لاله خودروی نگردد چو گل سیب

تا نرگس خوشبوی نگردد چو گل ناز

کسی پر خانه دشتی دید هرگز

نه دیوار و نه در بل پست و موجز؟

دو لشکر صف‌زده در خانه‌هاشان

پس هر لشکری یکی مجاهز

وزیر و شاه و پیلان و سواران

[...]

کرده چون شاعر تشبیه حسامت بپرند

چون پرند او را دستیست بخون در آغاز

ز هر گونه نو جانور صد هزار

کند عرض یزدان درین عرصه راز

نگر تا تو نپنداری که هرگز

مرا زنده به زیر آری ازین دز