دل سام شد چون بهشت برین

بر آن پاک فرزند کرد آفرین

بسیمرغ بادا هزار آفرین

که ایزد ورا ره نمود اندرین

گرفتم به گوینده بر آفرین

که پیوند را راه داد اندرین

که گر شاه پیروز گردد برین

برو شهریاران کنند آفرین

ببخشید آگنده گنجی برین

جهانی برو خواندند آفرین

جز آرام وخوبی نجستم برین

که باشد روان مرا آفرین

نخست اندر آیم ز جم برین

جهاندار طهمورث بافرین

همی گردد این خواسته زان برین

بنفرین بود گه گهی بفرین

دل شاه شد چون بهشت برین

همی خواند بر کردگار آفرین

بهو شاه قنوّج و رای برین

درودت فرستاد و چند آفرین

خروشی برآمد به چرخ برین

گرفتند بر پهلوان آفرین

که ناچار آن چیره باشد گرین

کند سرکشی این بر آن و آن برین

سخنها گفته اندر نامه شیرین

به عنوانش نهاده مُهر زرین

امیدش تازه شد چون شاخ نسرین

ز مستی در ربودش خواب شیرین

بود تلخش همیشه جفت شیرین

چنان چون آفرینش جفت نفرین

همی گویی سخنهای نگارین

درونش آهنین بیرونش زرین

سپاسم به دادار جان آفرین

که چون تو کسی سوی ما شد قرین

به شهر اندر آورد رای برین

چنان چون سزا بود با آفرین

بتی دید همچون بهشت برین

که خورشید کردی بر او آفرین

رخش نسرین و بویش نیز نسرین

لبش شیرین و نامش نیز شیرین