بیفروز لشکرگه از فر خویش

سپه را همی دار در بر خویش

صدف چون شد تهی از گوهر خویش

نبیند نیز گوهر در بر خویش

دلشاد نشستم بمقام پدر خویش

برغم نکند سرد دلم رهگذر خویش

کز هر چه بگیتی خبر هست بجستم

بسیار ندارم ز بزرگی گهر خویش

گه بوسه ستانم ز عقیقی شکر دوست

[...]

انس تو با کبوترست همه

ننگری از هوس به چاکر خویش

هم به ساعت بر تو باز آید

هر کبوتر که رانی از بر خویش

رفتن و آمدن به نزد رهی

[...]

ای شاه همه عالم و فخرگهر خویش

وی در همه آفاق نموده اثر خویش

از چین و ختا تا به فلسطین که رسانید

جز تو به جوانمردی و مردی خبر خویش

خصمان تورا چون تن و جان در خطر افتاد

[...]

نشناخت ملک سعادت اختر خویش

در منقبت وزیر خدمتگر خویش

بگماشت بلای تاج برکشور خویش

تا در سر تاج‌کرد آخر سر خویش

گر به دوزخ فرستی از درِ خویش

میروم نی به پای بر سر خویش

گر نبشت ابجدی ز دفتر خویش

نتواند کزو کشد سرِ خویش

تا جدا گشت شه ز لشکر خویش

پی آهو ندید در برِ خویش

تو رنجه مشو برون میا از در خویش

من خود چو قلم همی‌دَوَم بر سر خویش

ای گشته به نور معرفت ناظر خویش

آشفته مکن به معصیت خاطر خویش

چون نفس تو می‌کند به قصد ایمان را

باید که شوی به جان و دل حاضر خویش

اگر دورم ز گنج و کشور خویش

نه آخر هستم آزاد سر خویش

در او پوشید زر و زیور خویش

فرستاد و گرفت آن شب سر خویش

ز بد فعلی که دارد در سر خویش

چو گرگ ایمن نشد بر مادر خویش

مجنون ز رحیل مادر خویش

زد دست دریغ بر سر خویش

خامه برداشت پای تا سر خویش

بر پرندی نگاشت پیکر خویش

چونکه سر برگرفت در بر خویش

دید شخصی به شکل و پیکر خویش

شمع آمد و گفت: بر تنِ لاغر خویش

میافشانم اشک ز چشمِ ترِ خویش

چون از سر خویش از عسل دور شدم

بنگر که چه آمد به سرم از سرِ خویش

چه گر یوسف نشاندش در بر خویش

ز حرمت بر نیاورد او سر خویش

چو بنیوشند بانگِ مادر خویش

شوند از مرغِ بیگانه برخویش