فرود آمد و اسپ را برگذاشت

بخفت و همی بر دل اندیشه داشت

ببد روز چندین چه باید گذاشت

غم و درد و تیمار بیهوده داشت

دزدیده رهی ز تو خیالی بنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سر برداشت

در دیده هوس بماند و در سر پنداشت

به آرام دل روز چندی گذاشت

چنین تا دگر ز تخمی که داشت

به یک تازش از باد تک برگذاشت

دو گوشش گرفت و معلق بداشت

سپهر از برم سال نهصد گذاشت

کنون اسپ از آن تاختن بازداشت

از ایشان گنه پهلوان درگذاشت

سپه را ز تاراج و خون باز داشت

بدین زاری که گفتم راه بگذاشت

سراسر راه خود را چاه پنداشت

هر که فرمان او به جا بگذاشت

کله از سر، سرش زتن برداشت

زن به تنها به خانه در بگذاشت

نفقت هیچ نی و ره برداشت

مر ورا فرد و ممتحن بگذاشت

بود و نابود او یکی پنداشت

چون خلیل آنِ خویشتن بگذاشت

آتش از فعل خویش دست بداشت

حلّه و زاد و بود خود بگذاشت

رنج را راحت و طرب پنداشت

وآن عیالان به شهر دربگذاشت

راحت خویشتن در آن پنداشت

آنکه او نام و ننگ خود بگذاشت

دل تو کی نگه تواند داشت

در دیده رهی ز تو خیالیبنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سربرداشت

در دیده غلط نماند و درسر پنداشت

عنایت ازلی هیچ باقئی نگذاشت

مرا به شکر سر از سجده بر نباید داشت

اندوه تو چون دلم به شادی انگاشت

وز بهر تو پیوند جهانی بگذاشت

گیرم ز جفاش باز نتوانی برد

دایم ز وفاش باز نتوانی داشت

در دیده رهی ز تو خیالی بنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سر برداشت

در دیده هوس بماند و در سر پنداشت

عراقی وار بانگ از چرخ بگذاشت

به آهنگ عراق این بانگ برداشت