ازآن بُد میان هوا داشته

که سنگش همی داشت افراشتته

شد از بهار خجسته سپاه برد شکسته

بر اوستاد موفق بهار باد خجسته

همیشه بادا دستش بدست ساغر و دسته

رخ ولیش شکفته دل عدوش شکسته

همیشه باد دل آن کفیده چون دل پسته

[...]

کلاه کئی بر سر افراشته

نکو خسروی مجلس آراسته

به گوهر ز آبی برافراشته

بدو سنگ خار اندر انداخته

جوانی دید پیش او نشسته

نظر بگشاد بر رویش فرشته

ای ز وصلت آتش از غم سوخته

اندر آن دم سنگ بر سر کوفته

چرا دل بستهٔخوار و شکسته

در اینجا کمتر از نشخوار کشته

ای وصالت عاشقان در یافته

جان خود را در وصالت باخته

ای وصالت وصل من دریافته

لاجرم از عشق جان را باخته

تا بدانند عاشقان سوخته

اسم اعظم را ز جسمم روفته

صوفیان را تن از آن بگداخته

عارفان را جان و دل شد کاسته

در حقیقت سر پنهان یافته

در شریعت راه ارکان داشته

عمر خود را در سفر بگذاشته

بهرهٔ خود از سفر نایافته

یختال فی مشییته کالغصن فی قامته

فالدر فی مبسمه و المسک فی نکهته

چنین نامه ای کردم آراسته

ز بهر جوانانِ نو ساخته

گرد هستیها ز دامن توخته

پای همت بر دو عالم کوفته

درفش درفشان تن آراسته

پی کینه و جنگ برداشته

ای لوای اجتهاد افراشته

روزهٔ هر روز، عادت ساخته

به نوعی عیش خواب از دست رفته

که دزد و پاسبان همخواب گشته

آهسته تر نه ملک خراسان گرفته

آسوده تر نه رایت سنجر گرفته

درهم شکسته دل خاقانی از جفا

تاوان بده ز لعل که گوهر شکسته