گروهی دلیران پس پشت او

درفشان یکی تیغ بر دست او

چون بیفزود قدر و عزت او

داد «ثم اجتباه» خلعت او

حبذّا عدل او و شوکت او

خرّما روزگار دولت او

وهمها واله از سیاست او

فهمها کاره از ارادتِ او

هست رطب‌اللسان به مدحت او

جبرئیل از کمال رفعت او

بتی ، که ماه برد روشنی ز طلعت او

ربودن دل عشاق گشته صنعت او

چو شب سیاه شود در دو چشم من عالم

اگر نبینم روزی جمال طلعت او

همیشه سوی وفای ویست رغبت من

[...]

که بود آدم کمال قدرت او

بعالم یافته بد رفعت او

حقیقت گشت موسی امّت او

چو در توریت دیدش قربت او

دلی پر داشتم از عزّت او

مُقِر بودم بوحدانّیت او

حقیقت هست کشتی دعوت او

پناه و رستگاری رحمت او

نه چندان بودهام در خدمت او

که او میداند اینجا قربت او

قراری یافت دل در قربت او

که این دم واصفست از حضرت او

ز احمد واصلم در قربتِ او

فتاده این زمان در حضرت او

ابا او باش تا در قربت او

شوی بیشک وصال حضرت او

مرا میباید اینجا لعنت او

که اندر لعنتم در قربت او

هرکه اینجا در طلب نشتافت او

اندر آنجا همچو یخ بگداخت او

من آن نیم که بگویم حدیث نعمت او

که مست و بیخودم از چاشنی محنت او

اگر چو چنگ بزارم از او شکایت نیست

که همچو چنگم من بر کنار رحمت او

ز من نباشد اگر پرده‌ای بگردانم

[...]

دل همی لرزدم ز هیبت او

میهراسم بگاه رؤیت او

وگر من شوم کشته بر دست او

کسی جان نبردست از شصت او

غلامِ پیرِ خراباتم و طبیعتِ او

که نیست جز می و شاهد حریفِ صحبتِ او

در آن زمان که نی ماه غبار خواهد بود

نشسته باشم بر آستانِ خدمتِ او

چو نیست در کفِ زاهد بِضاعَتِ اِخلاص

[...]