تب کرد اثر در رخ و در غبغب تو

مه زرد شد اندر شکن عقرب تو

چون هست فسون عیسی اندر لب تو

افسون لبت چون نجهاند تب تو

چو چیزی گم نکردی ای عجب تو

چه می‌جوئی تو با چندین طلب تو

قمر همسایهٔ سی کوکب تو

شکر همشیرهٔ لعل لب تو

به گل گفت ای شکر عکس لب تو

ز هر روزیت خوش‌تر هر شب تو

نکردی یک نفس خاموش لب تو

بگفته سرّ جانان بوالعجب تو

ز بهر قوتِ ایشان روز و شب تو

حقیقت جان کَنی ای بوالعجب تو

ز یک اصلی همان کن مر طلب تو

دو روزی باش با جان در ادب تو

بهرجائی روی بهر طلب تو

حقیقت آمدی عین ادب تو

عشق گوید چند می‌گویم بتو

سرّ اسرار نهانی تو بتو

جوهر معنیّ من گوید بتو

تا بکی باشی چو صورت تو بتو

این همه از تو بگفتم هم بتو

از تو میگویم عیان هم من بتو

ای از دل و جان لطیفتر قالب تو

بسیار رهست از شکر تا لب تو

عمریست که آفتاب و مه میگردند

روزان و شبان در آرزوی شب تو

زین همه بانگ یارب از لب تو

هیچ لبیک نامد از رب تو

نه بامرم بده است یارب تو

می جهانید م آن من از لب تو

ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو

گر منبع تحقیق بود مشرب تو

آبستنی شب جهان میبینی

خوشباش چه دانی که چه زاید شب تو

ای آیت نور، پرتو غبغب تو

تفسیر دخان دو گیسوی چون شب تو

اشیاست مرکب شده از سی و دو حرف

وان سی و دو حرف نیست الا لب تو

ای برقع ماه زلف همچون شب تو

جان بر رخ آب خضر از غبغب تو

از رشک قد تو سرو و بر خاک نشست

در آب و عرق فتاد قند از لب تو

دلا گاهی درخشد کوکب تو

که بیداری بروز آرد شب تو

هرگز بکسی باز نشد چشم و لب تو

آه ای پسر از این همه شرم و ادب تو

ما خود ز ندامت سرانگشت گزیدیم

تا روزی دندان که باشد رطب تو

نزدیک رسم، رانی و از دور زنی تیر

[...]

شد رعشه پیری پر و بال طلب تو

یک جو نشد افسرده ز کافور تب تو

انگور شود غوره چو بسیار بماند

شد غوره درین باغ ز مهلت عنب تو

پیری که زدی آب بر آتش دگران را

[...]