چون تیشه مباش و جمله بر خود متراش

چون رنده ز کار خویش بی‌بهره مباش

تعلیم ز اره گیر در امر معاش

نیمی سوی خود می کش و نیمی می پاش

ای گشته دل و جان من از عشق تو لاش

افگنده مرا به گفتگوی اوباش

یک شهر خبر که زاهدی شد قلاش

چون پرده دریده شد کنون باداباش

همه خواهی که باشی او را باش

برِ او سوی خویش هیچ مباش

بهر اندام دادن اوباش

دل چو سندان زبان چو سوهان باش

همه خواهی که باشی او را باش

رو برش سوی خویش هیچ مباش

یا ز خود یاد باش یا زو باش

بکند هم سزاش روزی باش

هزل اگر با جدست گو می‌باش

که نه از زیرکان کمند اوباش

در کوی خرابات و سرای او باش

منعی نبود درآی و بنشین و بباش

گر پری از دانش خاموش باش

ترک زبان گوی و همه گوی باش

چو غایب صورتی حاضر صفت باش

که تا بیرون شوی از صف اوباش

دمادم سرّ کل میگوی و میباش

از این گنج پر از گوهر، گهر باش

که تو زان منی من زان تو باش

ولی گر با منی با خویشتن باش

تو دوری کن از اونزدیک حق باش

ز بهر آخرت تخمی همی پاش

از این ملعون بکن پرهیز و خوش باش

مکن با او نشست و شاد دل باش

سرای آخرت بردار و خوش باش

تو تخم نیکنامی در جهان پاش

مگو اسرار ما فارغ زکل باش

منه رازم تو بیرون پیش او باش

دَرِ دل زن تو چون مردان خوش باش

که هم در میزنند اینجای اوباش

رو تو از وسواس شیطان دور باش

تا ببینی با نبی در یک قباش

ای کرده مرا عشق تو در عالم فاش

افکنده مرا تو در میان اوباش

شهری خبر است که زاهدی شد قلّاش

چون پرده دریده شد کنون ما را باش

همه خواهی که باشی، ‌ای اوباش

رو به نزدیک خویش هیچ مباش