چون کنی تو ترک نفس و رای خود

در درون خلد بینی جای خود

در زمان برخواست او از جای خود

پس وزیر آورد زیر پای خود

بازگشتی جوهر اندر جای خود

پس طلب کردی همی مأوای خود

کل رازم فهم شد در جای خود

نیست چیزی دیگرم همتای خود

او چنان غرقست در سودای خود

غافلست از طالب و جویای خود

تا دلم را کرده ای مأوای خود

من ندارم در غمت پروای خود

منّتی باشد به عید روی تو

گر کنی قربان مرا در پای خود

چشم ما بین تا به خود عاشق شوی

[...]

بیا ای نور چشم ما و خوش بنشین به جای خود

منور ساز مردم را و هم خلوتسرای خود

ز سلطانی این دنیا چه حاصل ای امیر من

چرا چون ما و جدّ ما نباشی پادشای خود

بیا و دردی ما را ز دست ما روان درکش

[...]

نیستم یک دم ز عشقت ای صنم پروای خود

رحمتی کن رحمتی بر عاشق شیدای خود

سایه طوبی ز قدت بر سر اندازم شبی

تا که برخوردار باشی از قد و بالای خود

روز و شب پیش خیالت هستم از جان در سجود

[...]

ازان شمع افراخت بالای خود

که پا برنمی‌دارد از جای خود

دلبر نجار من بیرون شد از مأوای خود

خانه من آمد و زد تیشه را بر پای خود

خجل چون بید مجنون گشتم از نشو و نمای خود

ز قدّ پرشکن گردیده ام زنجیر پای خود

منه تا می توانی در سرای عاریت، پا را

شکوه مسند جمشید دارد بوریای خود

چه از بیگانه می جویی رسوم آشنایی را؟

[...]

ور گراید سوی تمکین رای خود

کوه کی جنباندش از جای خود

پشیمانم از گفتگوهای خود

بده دشنه تا خود برم نای خود

ببین صنع صانع دراعضای خود

به حیرت شواز فرق تا پای خود

تا تو نهی بر کفِ من پای خود

گرم کنی در دل من جایِ خود

ظهر که در خانه نهم پای خود

بگذرم از موقفِ لالای خود