ظلمتِ چَه بِه که ظلمتهای خلق

سر نبُرد آنکس که گیرد پای خلق

گوید او که پرتو سودای خلق

بس خیالات آورد در رای خلق

کشتم او را رَستم از خونهای خلق

نای او بُرم بِهست از نای خلق

کودکی از حسن شد مولای خلق

بعد فردا شد خرف رسوای خلق

پس از بهر تسکین غوغای خلق

در انداخت شرحی بر ازای خلق

در دل خلد چو تیر قضا هر ادای خلق

رحم است بر کسی که شود آشنای خلق

صبح قیامت است جبین گشاده شان

برق فناست خنده دندان نمای خلق

در شوره زار ریختن آب زندگی است

[...]

درد دل مرا نکند به دوای خلق

بیماری خدای بهست از شفای خلق

رنج از خداست راحت و راحت ز خلق رنج

قربان یک بلای خدا صد عطای خلق

صحرا و کوه خوشترم آید ز شهر و ده

[...]