رو تو ترک زرق و این امساک کن

غیر حق را ازدل خود پاک کن

خانهٔ دل را ز غیرت پاک کن

وآنگهی رو جان دشمن چاک کن

خویش را ز آلایش اوّل پاک کن

خرقهٔ سالوس خود را چاک کن

گوشهٔ خلوت ز غیرش پاک کن

جامهٔ صورت ز معنی چاک کن

پردهٔ جان من اینجا چاک کن

زنگ وحشت ازدل من پاک کن

یا دهان خویشتن را پاک کن

روح خود را چابک و چالاک کن

گوش را اکنون ز غفلت پاک کن

استماع هجر آن غمناک کن

در خاک بیلقان برسیدم به عابدی

گفتم: مرا به تربیت از جهل پاک کن

گفتا: برو چو خاک تحمل کن ای فقیه

یا هر چه خوانده‌ای همه در زیر خاک کن

جگرگاهش از تیغ کین چاک کن

ز بیمش دل خویش را پاک کن

بببند و ز دیوان جهان پاک کن

تن جادویان را ازین چاک کن

پرده ز رخ برفکن جامه جان چاک کن

طرفه کله برشکن تاج سران خاک کن

خار و خس کوی دوست به ز گل است ای رفیق

نخل سر خاک من زان خس و خاشاک کن

در خور صید تو نیست این تن چون موی من

[...]

از غبار خویش خود را پاک کن

پس به خود دیدار یار ادراک کن

سینهٔ خود را برو صد چاک کن

دل از این آلودگی‌ها پاک کن

سینه خود را برو صد چاک کن

دل از این آلودگی ها پاک کن

هستی سازنده افلاک کن

لوح دل از نقش غلط پاک کن

سینه را از آرزو چون بی نیازان پاک کن

از دل بی مدعا خون در دل افلاک کن

برنمی آیی به شرم نوبهار رستخیز

دانه خود را بسوزان، آنگهی در خاک کن

تا نیفتاده است از پرگار، غربال بدن

[...]

دل خویش را از هوس پاک کن

طمع را ز خود پیش در خاک کن

الهی ز عصیان مرا پاک کن

در اعمال شایسته چالاک کن

چو بآبی بسر ریزم از بهر غسل

دلم را چو اعضای تن پاک کن

هجوم شیاطین ز دل دوردار

[...]

لوح دل از هرچه جز وی پاک کن

پاک چه بود پای تا سر خاک کن

ظلم و ظلمت را ز عالم پاک کن

سینه ی سفیانیان را چاک کن