بگیر این سر مایه‌ور جاه او

تو را زیبد اندر جهان گاه او

کنون با تو آیم به درگاه او

درخشان کنم تیره‌گون ماه او

همی جست رستم کمرگاه او

که از رزم کوته کند راه او

گردون دلیل گاه او خورشید بندهٔ جاه او

تاج زمین درگاه او چرخ و نجوم و ماه او

همه شادیست رسم او همه دادیست راه او

زمانه نیکجوی او ستاره نیکخواه او

از آنگاهی که پیدا گشت شادی پایگاه او

نبودم رنج و شادی را بگیتی رأی و راه او

رهین خویشتن دارد زمینها را سپاه او

[...]

اول روز دین شهنشاه او

آخر روز جان دلخواه او

در آن دایره گردش راه او

نمود از سر او قدمگاه او

سبک قاصدی را به درگاه او

فرستاد و شد چشم بر راه او

سرانجام کاشفته شد راه او

دم اژدها شد وطنگاه او

زمان تا زمان از پی جاه او

کشیدند حملی به درگاه او

دلیران ارمن هواخواه او

کمر بسته بر رسم و بر راه او

بدانست مانی که در راه او

بُد آن حوضهٔ چینیان چاه او

چو دانست الانی که در راه او

فرو ماند بی‌بخت بدخواه او

تعجب روا نیست در راه او

نباید جز او در نظرگاه او

همه فیلسوفان درگاه او

در آن پویه گشتند همراه او

این عنایت بین که بهر جاه او

کرد حق با چاکر درگاه او

کار آسان نیست با درگاه او

خاک می‌باید شدن در راه او

بیاید بامدادان پگاه او

خورد آن هفت صحرا پر گیاه او

خط مشگین و روی همچو ماه او

فرو شست از غبار و گرد راه او

دین چه باشد واصل اندر راه او

خود فرو رفتن بسر در چاه او