بکندی همه کاخ وایوانشان

به تاراج دادی شبستانشان

پراگنده کردند مردانشان

که ویران شد آرام و ایوانشان

صد هزاران آفرین بر جانشان

پاک باشد تا ابد دیوانشان

رفته در صحرای بی‌چون جانشان

روحشان آسوده و ابدانشان

غایبی مندیش از نقصانشان

کاو کشد کین از برای جانشان

جمله را رفت نور ایمانشان

دود ظلمت بر آمد از جانشان

از روش جنبش دستان شان

مجلسیان هر همه حیران شان

کمرهای مرصع بر میانشان

به خنده در شکر ریزی دهانشان

قفا ریش از چنگ شیرانشان

چو دست تأسف ز دندانشان

خرم آنان کافرید از نور خود یزدانشان

آفرینش تابشی از طلعت تابانشان

باز گردانند مهر از غرب و شق سازند ماه

آسمان گوییست گویی در خم چوگانشان

چون به حکم آیند و تمکین خاک تنشان خوابگاه

[...]

چیست و مهر و مه دو قرص خوانشان

جان من بادا فدای جانشان

مست صهبای محبت جانشان

دل تهی از یاد آب و نانشان

هین مرو از راه و از دستانشان

عهدشان بشکن مبر پیمانشان

هم بریزد آتش سوزانشان

هم به خانمان و هم بر جانشان

حامل سرّ مقنّع جانشان

رشح جام لو کشف ایقانشان

نام حسین چو می گذرد بر زبانشان

خون جای اشک، می رود از دیدگانشان

درود خدا برتن و جانشان

همان گوهر پاک و ایمانشان

همه دوستان من اخوانشان

خداوند یار و نگهبانشان

که شد اهرمن چیره بر جانشان

فراموش شد نام یزدانشان

سرآمد جهان بر نگهبانشان

غم آمد به مهمانی خوانشان