که اسبانشان خسته و مانده اند

ز چین روز و شب بیرکان رانده اند

پنداری این سخن به اراجیف رانده‌اند

یا خاصگانش در پس پرده نشانده‌اند

ز بس ناز و نعمت کزو رانده‌اند

ولی‌نعمت عالمش خوانده‌اند

ندانم چه افسون فرو خوانده‌اند

کز آشوب شهوت جدا مانده‌اند

زر که ز مشرق به در افشانده‌اند

بی‌خبران مغربی‌اش خوانده‌اند

تیغها بر فرق دشمن رانده‌اند

کفر را در قوم مروان مانده‌اند

اعتقادی کژ درو بنشانده اند

نقلهای کژ برو برخوانده اند

تا ببازار جهانت خوانده‌اند

پاشگونه بر خرت بنشانده‌اند

زانکه صد عالم ملک بنشانده اند

تا همه در کار مردم مانده اند

شیرمردان مرکب خود رانده‌اند

اندر این ره چون خسان کی مانده‌اند

باز بعضی در تنعم مانده‌اند

تختهٔ لهو طرب برخوانده‌اند

آن خسان که در کژیها مانده‌اند

انبیا را ساحر و کژ خوانده‌اند

بس درین صندوق چون تو مانده‌اند

خویش را اندر بلا بنشانده‌اند

که خاصان در این ره فَرَس رانده‌اند

به لااحصیٖ از تک فرومانده‌اند

فرس کشته از بس که شب رانده‌اند

سحرگه خروشان که وامانده‌اند

ایدل مدار چشم کرم ز اهل روزگار

کانها که بوده اند کریمان نمانده اند

و اینها که بر زدند سر از حبیب خواجگی

بر مکرمات دامن همت فشانده اند

از جویبار دهر نسیم خوشی مجوی

[...]

بگفتند کشتی همی رانده‌اند

جهان آفرین را برو خوانده‌اند

چو حرف ازل در ابد خوانده‌اند

قلم بر سر کاف و نون رانده‌اند

هر دو با هم جسم کلّی خوانده اند

خوش حکیمانه سخنها رانده اند

گاهم دو آهوی تو سگ خویش خوانده‌اند

گاهم به سنگ تفرقه از پیش رانده‌اند

ما دل نمی‌بریم که شاهان چو باز خود

کس را نرانده‌اند که بازش نخوانده‌اند

ما را چو چشم خویش حریفان بی‌وفا

[...]