آنکه همت ورای کیوان داشت

جیب جان نور نقد قرآن داشت

آدم و آنکه شمّت جان داشت

پای دامانش بر گریبان داشت

تری خویش حرف پنهان داشت

ورنه کاغذ چه طاقت آن داشت

امروز چه بودش که ز من روی نهان داشت

سراز چه سبب بر من بیچاره گران داشت

ناکرده گنه باز ز من روی نهان کرد

من هیچ نمیدانم او را که بر آن داشت

یکبار بروی تو نگه کردم وایجان

[...]

دلم عشق ترا چون جان نهان داشت

مسوز آن دل که عشقت را چو جان داشت

به چشمم عشق تو خوش لقمه ای بود

چو خوردم استخوان اندر میان داشت

زبانم سوخت چون نام غمت برد

[...]

هر زخم جفایی که فلک پنهان داشت

زد بر دل ما از قضا فرمان داشت

ای دور فلک دست فرو هل که به صبر

با زخم تو پای بیش ازین نتوان داشت

یعنی که وبالش آن نشان داشت

که‌آمیزش تیر در کمان داشت

اول دل من، عشق رخت در جان داشت

چون پیدا شد مینتوان پنهان داشت

آن رفت که در دیده همی گشتم اشک

کامروز به زور باز مینتوان داشت

کمال ملک درویشی چنان داشت

که آن طاقت ندانم تا توان داشت

جمالش مُلکِ خوبی در جهان داشت

بخوبی درجهان او بود کآن داشت

زدست آسمان هر دل که جان داشت

گرش دستست هم بر آسمان داشت

دو ابن عم رسول حق چنان داشت

که دینش از هر دو نور جاودان داشت

جواهرنامهٔ من بر زبان داشت

ز شرح القلب من جان بر میان داشت

اگرچیزی ترازش رازیان داشت

بگردانیدم از طرزی که آن داشت

کمین بر انس و جان زلفش چنان داشت

که هر موییش جانی بر میان داشت

شه آن اندیشه در دل همچو جان داشت

ولیکن چرخ در پرده نه آن داشت

تو گفتی نرگسش سرخی ازان داشت

که از خون ریزیش گلرخ نشان داشت

ترا اکنون سخن باید چنان داشت

که از خود باید آن را هم نهان داشت

رخش را قطرههای خون نهان داشت

بروشد خونفشان گر سنگ جانداشت

سخن در وقت خاموشی چنان داشت

که یک یک موی او گویی زبان داشت