نارفته به شاه‌راهِ وصلت گامی

نایافته از حُسنِ جمالت کامی

ناگاه شنیدم ز فلک پیغامی

«کز خُمِ فراق نوش بادت جامی!»

نارفته به شاهراه وصلت گامی

نایافته از حسن و جمالت کامی

ناگاه شنیدم از فلک پیغامی

کز خُمّ زوال نوش بادت جامی

بی پا و سران دشتِ خون آشامی

مردند ز حسرت و غم ناکامی

محنت زدگان وادی شوقِ ترا

هجران کُشد و اجل کِشد بدنامی

ای آنکه ندیم باده و جامی

تا عمر مگر برین بفرجامی

چون دشت حریر سبز در پوشد

وآید به نشاط حسی از نامی

گه رفته به دشت با تماشائی

[...]

نگه کن سحرگه به زرین حسامی

نهان کرده در لاژوردین نیامی

که خوش خوش برآردش ازو دست عالم

چو برقی که بیرون کشی از غمامی

یکی گند پیر است شب زشت و زنگی

[...]

ازیشانست دل را شادکامی

وزیشانست جان را نیک‌نامی

به فصل اندر جهانی از تمامی

شهنشه را چو فرزند گرامی

پس آنگه گفت با هر دو گرامی:

«شما را باد ناز و شادکامی.

کجا بسیار جفت و شهرِ نامی

شود بی جفت و بی شاه گرامی

فرو شد آفتاب نیک نامی

سیه شد روزگار شادکامی

برادر بود او را دو گرامی

یکی رامین و دیگری زرد نامی

نه موبد بیند از من شادکامی

نه من بینم ز موبد نیکنامی

کجا ایدر زنان آیند نامی

هم از تخم بزرگان گرامی

بپروردش به ناز و شادکامی

برآوردش به جاه و نیکنامی

زنخچیر آمده با شادکامی

بسی کرده به صحرا نیک نامی

تو نیز از کس ندیدی شادکامی

نراندی کام با مردان تمامی

ازین پس نشنوم جز نیکنامی

نبینم جز مراد و شادکامی

چو مه در هر زبانی گشته نامی

چو جان بر هر دلی گشته گرامی

چه پیش آمد ترا از خویش کامی

بجز اندهگنی و زشت نامی

بسی پرسید وی را تو کدامی

بگو نا تو چه چیزی و چه نامی