سیاووش بدان گفتها رام شد

برافروخت و اندر خور جام شد

دگر روز بندوی بربام شد

ز دیوار تا سوی بهرام شد

چو از خون آن کشته بدنام شد

همی‌تاخت تا پیش بهرام شد

چوکار سپهبد بفرجام شد

زلشکر بسی پیش بهرام شد

چو گلشاه دلخسته زی شام شد

بنالید زار و بی آرام شد

سر تیغش از دل دم آشام شد

کمندش بر اندامها دام شد

چو بگزید ما را نکونام شد

به کف درش پتک گران جام شد

سر خشت گفتی می آشام شد

صفش بزم و می خون و دل جام شد

دلم خون از این جور ایام شد

که نامم از این عشق بدنام شد

ز نرگس کفم بازو جام شد

نظرگاه زو نقره خام شد

بگفت این پیش دلارام شد

دمی شادمان باده جام شد

دلِ کوش از آن پندها رام شد

بخورد و برآسود و با کام شد

زین خبر صبح نشاطش شام شد

ظلم پیشه کرد و بی‌آرام شد

هر که او را نفس سرکش رام شد

از خردمندان نیکو نام شد

وای مسکین که غرق وام شد!

هر دمی از غصه خون‌آشام شد

عاقبت آدم چو اندر دام شد

از قضا نادیده و ناکام شد

مر بیابان را مفازه نام شد

نام و رنگی عقلشان را دام شد

این چنین رنجوریی پیدام شد

جان من از رنج بی آرام شد

هر که او یک‌بار خود بدنام شد

خود نباید نام جست و خام شد

امروز در فراق تو دیگر به شام شد

ای دیده پاس دار که خفتن حرام شد

بیش احتمال سنگ جفا خوردنم نماند

کز رقت اندرون ضعیفم چو جام شد

افسوس خلق می‌شنوم در قفای خویش

[...]