حکما جمله حدّ این امراض

این نهادند بر سواد و بیاض

چه جای نه عدد باشد نه اعراض

نه اجسام و نه اجزا و نه ابعاض

چو جائی نه عدد باشد نه اعراض

نه اجرام و نه انجام و نه ابعاض

گر کند بر فعل خود او اعتراض

ز اعتراض خود برویاند ریاض

کشته‌ای خرکره‌ام را در ریاض

که مبادت بسط هرگز ز انقباض

زین سبب نبود ولی را اعتراض

هرچه بستاند فرستد اعتیاض

او فضولی بوده است از انقباض

کرد بر مختار مطلق اعتراض

تا نباشد در بلاشان اعتراض

نه ز امر و نهی حقشان انقباض

اسرحی یا ناقتی حول الریاض

ان تبریزا لنا نعم المفاض

پَسْر وِ خضری رها کن اعتراض

نفس منکر ار سوادست ار بیاض

رضی ملت و دین ایکه با افاضت تو

برسم طعنه توان گفت ابر را فیاض

توئیکه لازم ذاتی بود جواهر را

بعهد بخشش عامت زوال چون اعراض

ز همت تو که قانون جود اساس نهاد

[...]

کجا کنند به تیغ از تو عاشقان اعراض

ز شمع باری پروانه کی برد مقراض

بیا که بر تو کم عرض سوز و در نهان

که از طبیب نپوشند خستگان امراض

به لعل و در نکند نسبت آن لب و دندان

[...]

به وقت فصل بهار از چمن مکن اعراض

جهان ز لاله و گل بین به رنگ و بوی ریاض

میان حوضهٔ چشمم ز خون برست گیاه

چنانکه لالهٔ سیراب بر کنار حیاض

شمامه ی سر زلفت که شام رعناییست

[...]

ز جور مطبخیان کی ز نان کنم اعراض

که مهر نان نتواند برید، صد مقراض

دلم به گوشه مطبخ چنان گرفته است قرار

که فارغ است ز جنت درین زمان ریاض

چو یافتم ته نان، نانخورش طلب کردم

[...]

چو عرض توبه کند بر تو زاهد مرتاض

به قول پیر مغان واجب است ازو اعراض

تمام فیض بود باده خاصه از کف یار

مدام فیض رسان باد آن کف فیاض

ز جوهر می و کیفیتش وقوف نیافت

[...]

علم فایض ز واهب فیاض

که مبراست فیضش از اعراض

می کنی از بیاض شعر اعراض

روز و شب شعر می بری به بیاض

نیست غیر از وجود عام مفاض

بر حقایق ز واهب فیاض

می نماید رونده مرتاض

از مطاعم به قصد خویش اعراض

وز سر ذوالفقار آن فیاض

رشتهٔ کفر را شده مقراض