بیا، دل و جان را به خداوند سپاریم

اندوه درم و غم دینار نداریم

جان را ز پی دین و دیانت بفروشیم

وین عمر فنا را بره غزو گزاریم

ز نادانی آمد گنهکاریم

گمانم که دیوانه پنداریم

جانا من و تو نمونهٔ پرگاریم

سر گرچه دو کرده‌ایم یک تن داریم

بر نقطه روانیم کنون چون پرگار

در آخر کار سر بهم باز آریم

به راه دین نبی رفت ازان نمی‌یاریم

که راه با خطر و ما ضعیف و بی‌یاریم

چو روز دزد ره ما گرفت اگر به سفر

بجز به شب نرویم، ای پسر، سزاواریم

ازین به سان ستاره به روز پنهانیم

[...]

سپاس و شکر ایزد چون گزاریم

مگر جان را به شکر او سپاریم

نگه داریم دین تا روح داریم

به یزدان روح و دین با هم سپاریم

اگر چه با گناه بی شماریم

به فضل و رحمتت امیدواریم

چنان در خرمی گیتی گذاریم

که هرگز یکدگر را یاد ناریم

من و تو روز در شادی گذاریم

ز فردا هیچ گونه یاد ناریم

همی گفتی که ما دو نیک یاریم

به یاری یکدگر را جان سپاریم

یکی گفتی همیشه راهواریم

که رامین را ز ویسه بازداریم

که روز رنج و سختی درگذاریم

پس او را ناز و شادی در پس آریم

اگر صد سال دیگر مهر کاریم

نگه کن تا به فرجامش چه داریم

بیا تا این جهان را باد داریم

ز روز رفته هرگز یاد ناریم

ما دل ز وفا و مهر تو برداریم

بر آب نگار بی هده ننگاریم

ما دل بهوای آن کسی نسپاریم

کز صحبت او بچشم مردم خواریم

بیا تا دست ازین عالم بداریم

بیا تا پای دل از گل برآریم

بیا تا بردباری پیشه سازیم

بیا تا تخم نیکوئی بکاریم

نه سیم نه دل نه یار داریم

پس ما به جهان چه کار داریم

غفلت‌زدگان پر غروریم

خجلت‌زدگان روزگاریم

ای دل تو ز سیم و زر چگویی

[...]

ما عاشق روی آن نگاریم

زان خسته و زار و دلفگاریم

همواره به بند او اسیریم

پیوسته به دام او شکاریم

او دلبر خوب خوب خوبست

[...]

گفت بی‌تقوی ار گران باریم

راه تقوی مگر به دست آریم

هم براین گونه روز بگذاریم

بوده نابوده رفته انگاریم