احد را سوی شیئی نسبتی نیست

باو هم نسبت هر شیئ منفی است

زوجه‌الحق اگر پرسی که آن چیست

قوم شیئی جز بر وجه حق نیست

اسیر قبضه ذوالاقتداریست

که پیوندش بتن جز ز امر او نیست

هر آن حرفت اشارت سوی نامیست

که از نام آفرینت در مقامی است

صفی را باز هم تحقیق خاصیست

بر آن کو را بتوحید اختصاصی است

چنان کز بهر ممکن هستیی نیست

صفات او را بود کو صرف هستی است

خود این گویند توحید شهودیست

عیان جز در لطیفه نفس هم نیست

زین عروسم، مدعادانی که چیست؟

مدعا را روی میدانی به کیست؟

مژه داری، احتیاج تیر نیست

پیش ابروی کجت، شمشیر چیست؟

پیش رفتم تا که بشناسم که کیست

همچنین آن نقش را بینم که چیست

گر که تنزیهت کنم آن فهم نیست

گر که تشبیهت کنم از کافریست

هان علی اندر مدینهٔ مصطفی ست

زان بلد تا این بلد فرسنگ هاست

این مه، مه عزای حسین آیت هدای ست

مجلس نشین پیمبر و صاحب عزا خداست

گفت ای زن ز چه گریانی و اندوه تو چیست

این دل افسرده یتیمان پریشان از کیست

گرفته دامن او کودکی به مجز و گریست

که از گرسنگی ای عمه جان توانم نیست

گفت یا جبریل تصویر چیست

این گرامی صورت زیبای کیست

بپرسیدم این نغز بزم آن کیست

خداوند این بزم را نام چیست

مرا غیر فرمانبری چاره نیست

وزین پس نیارم درین ملک زیست

چه آید ازآن تن که جانیش نیست

تو بیجان تنی هیچ دیدی که زیست؟

کدامت بود شهر و نام تو چیست

نژاد تو از گوهر پاک کیست؟