چه خواهی و رای سکندر به چیست

چه رانی تو از شاه و دستور کیست

سرت پر ز تیزی و کنداوریست

نگویی مرا خود که شاه تو کیست

همان خود و مغفر هزار و دویست

به گنجور فرمود کاکنون مه‌ایست

به طینوش فرمود کایدر مه‌ایست

که این بیشه دورست راه تو نیست

بپرسید خود گوهر از بهر چیست

کش از بهر بیشی بباید گریست

اگر مرگ باشد فزونی ز کیست

به بینم که فرجام این کار چیست

چو گرد آید آن تاج باشد دویست

که هر یک جز اندر خور شاه نیست

ببیند که تا بر سر کوه چیست

کزو شادمان را بباید گریست

ز گوینده پرسید کین پوست چیست

ددان را برین گونه درنده کیست

که خاک سکندر به اسکندریست

کجا کرده بد روزگاری که زیست

برین گونه بگذشت سالی دویست

تو گفتی که اندر زمین شاه نیست

که این کار بر اردوان ایزدیست

بدین لشکر اکنون بباید گریست

بدو بازده تا ببینم که چیست

مگرمان نباید به اندیشه زیست

بدو گفت شاه اندرین حقه چیست

نهاده برین بند بر مهر کیست

پدیدار کن تا نژاد تو چیست

برین چهرهٔ تو نشان کییست

وگر شاه با داد و فرخ پیست

خرد بی‌گمان پاسبان ویست

خورید آنک دارید و آن را که نیست

بداند که با گنج ما او یکیست

چو شد پادشاهیش بر سال بیست

یکی کم برو زندگانی گریست

وزان پس بران نام چندی گریست

بدان باغبان گفت کاین مهر کیست

همه جفت و همتا و یزدان یکیست

جز از بندگی کردنت رای نیست