ظاهرش صلح و صفا باطن ستیز

اهل دل را شیشهٔ دل ریز ریز

لیکن از تهذیب لا دینی گریز

زانکه او با اهل حق دارد ستیز

آن که ز یک زن بود اندر گریز

در صف مردان چه کند جَست و خیز

سرودی زن چه مرغان شب آویز

بیاد گلرخان شورش انگیز

نسیم صبحدم خیز، بگو به مردمِ تبریز

که نیست خلوتِ زرتشت، جای صحبتِ چنگیز (جای صحبتِ چنگیز)

نویسنده را بایدی چار چیز

دل و دست و افکار و وجدان تمیز

به بادافره اندر مشو تند و تیز

کسی را به گیتی میازار نیز

کسی کش به چیز تو چشمست تیز

گروگان منه در برش هیچ چیز

بودم روزی به شهر تبریز

آقا و ولی عهد و با چیز

شه هرمز بود و بنده پرویز

و اینک شده‌ام ز دیده خونریز

بر ما ز روس و انگلیس است بیش

اجحاف و کین و ستیز

بر ما رسد هردم دوصد گونه نیش

زان فرقهٔ بی‌تمیز

شد مملکت بی‌خانمان و پریش

[...]

بهر محرومی عامان فقیر ناچیز

قلم خاصان تیز

نادر اندر طوس چون بشنید آن چنگ وکریز

نامه‌ای بنگاشت سوی شه همه بیغاره خیز

گفت بس در چشم بدخواهان نماید ناتمیز

این ستیز زشت و صلحی زشت‌تر ازآن ستیز

باری اکنون چاره‌ای باید پس از این رستخیز

[...]

آن که از بیم بندهٔ ناچیز

سوی دربند می‌گریزد تیز

خوش بود ار ملت اسلام نیز

دست بشویند ز کین و ستیز

جانب ملت نگرد تیز تیز

گوید با خصم که خونش مریز

چون در آن حقه گشادند نیز

جز دو جوکهنه ندیدند چیز

به سحرانگیزی کلک گهرخیز

به نقش جان دهد رنگ دلاویز

تیغ همت راین ای هند عزیز

با فسان جرئت و امّید، تیز

یکی باغ دارم یکی خانه نیز

دوتا گاو و دیگر فرومایه چیز

چو بگرفت مرگش گریبان که خیز

خبر یافتند آن سه یار عزیز