چون به تیغ ویست فتح گرو

همه عالم به پیش او به دو جو

از پی راه و عشرت و نیرو

ماه او، زهره او، و بهرام او

سخنی گویمت به حق بشنو

خیره بر راه تنگ و تیره مرو

زان سخنهای خوب غرّه مشو

همچو تردامنان به عدل منو

خوشه چینم به وقت کِشت و درو

ارزن و باقلی و گندم و جو

ای برادر تو پند من بشنو

وز ز من نشنوی سه که به دو جو

بکن از تیغ هندی ای خسرو

ملکت کهنه را چو گلشن نو

زانکه از کوزه بهر عادت و خو

بترابد گلاب و سرکه درو

گر کسی عیب تو کند بشنو

وآنچه عیبست جملگی بدرو

گر بود عیب آن ز خود بدرَو

ور نباشدت آن سخن به دو جو

شده اعدای ملک ازیشان خو

هم چو ریش کهن ز شانهٔ تو

چون سیاووش رفته زآفت نو

وآمده باز همچو کیخسرو

گر گریزد ز زشت و از نیکو

بوی خلش بگوید اینک او

چاکر ملک شاه شد مینو

که نبیند کسی در او آهو

جان پاکش سخن گشاده برو

جان درو معنیی نهاده نه او

که نهد لاله تند بر زانو

که وکیلک خزد پس کندو

اندکی باز گویمت بشنو

باز نگرفته‌ام سخن به گرو

لقوه کژ گشتن رخ از یک سو

میل شدق آورد ز جانب رو

عمر بگذشته کی دهد نیرو

که بقا در بقا بود نیکو

ای برادر نصیحتم بشنو

به خدا و به کدخدا بگرو