ز سر برگرفت افسر خسرویش

گشاد آن بر و جوشن پهلویش

هر که او را دلی و جانی بود

شد بمیدان عاشقی گویش

کشته گشتند عاشقان و هنوز

نشنیده است هیچکس بویش

رحلت عاشقان زهر سویی

[...]

زمین دیبا شُدِه اَز رنگِ رویَش.

هوا مُشکین شُدِه اَز بویِ مویش.

ولیکن نور پیشانی و رویش

همیدون بوی زلف مشکبویش

همی پیراست دایه روی و مویش

همی گسترد بر وی رنگ و بویش

به چشمش دربماند آن دلبر خویش

چو دینار کسان در چشم درویش

نه گلگون دید طارم را ز رویش

نه مشکین یافت ایوان را ز مویش

نخواهم باغ با رخشنده رویش

نخواهم مشک با خوش بوی مویش

نه چشمش دید جان افزای رویش

نه مغزش یافت مهر انگیز بویش

جهان پر مشک و عنبر شد ز مویش

هوا پر دود و آذر شد ز هویش

نهفته ابر گل خورشید رویش

بخورده زنگ خون زنجیر مویش

چو یاد آید ترا زین ماه رویش

بپیچی بیشتر زین مار مویش

نکوتر زیر پای تو ز رویش

چو خوشتر خاک پای تو ز بویش

کسی گرید چنین کز مهر و خویش

شود نومید از دیدار رویش

کنون در خواب دیدم ماه رویش

جهان پر مشک و عنبر کرده مویش

فروغ آفتاب آمد ز رویش

نسیم نوبهار آمد ز بویش

بی انده شد روان مهرجویش

به بار آمد گل شادی ز رویش

با سماع غریب دلجویش

بر رخ لاله رنگ گل بویش

هست «وَ الَّیْل»‌ شرح گیسویش

«‌وَ الضُّحَی» وصف روی نیکویش

آب طاعت برید از جویش

نیل لعنت کشید بر رویش