ز هر چیزی ملول است آن فضولی

ملولش کن خدایا از ملولی

به قاصد تا بیاشوبد بجنگد

بدو گفتم ملولی هست گولی

بخورد آن بازی من خشمگین شد

[...]

بگو ای تازه رو، کم کن ملولی

که تو رو تازه از اصل اصولی

خیالی گول گیری گر بیاید

چنین داند که تو مغرور و گولی

به زخم سیلیش از دل برون کن

[...]

این عرصه که عرض آن ندارد طولی

بگذار عمارتش بهر مجهولی

پولیست جهان که قیمتش نیست جوی

یا هست رباطی که نیرزد پولی

هین، خواب مرو که دزد و لولی

دزدید کلاهت از فضولی

کاحسان بکنه واهروی اصولی

شنه میان زز بخت صاحب قبولی

ولی چون دیدمت کز من ملولی

نکردم چون گران جانان فضولی

اندر ایجاد علت اولی

نیست بالاتر از تو معلولی

ز دوراندیشیِ عقلِ فضولی

یکی شد فلسفی، دیگر حلولی

نماز از صدق کن کان‌ست اولی

که تا یابی جزایش قرب مولی

چو سلطان خود کند حالی رسولی

رسولی دیگری باشد فضولی

یا گریزان شود به لاحولی

یا موافق به فعلی و قولی

آن هوا را کند خلاف ولی

که بود عشق حضرت مولی

به سوی ما به امید قبولی

رسیده ست اینک از هر یک رسولی

چه داند اتحادی و حلولی

نباشد عقل را اینجا فضولی

گفتی که نثار مدح مولی

بی‌رود قبول باشد اولی

شاهی که به دوستی مولی

کان از همه طاعتی است اولی

ها دعا، کنت من له المولی

فعلیّ ولیّهُ الاولی

یور تمیز آی تور دین آغیز تولی

قنقراؤلنگین تاغی زنگان چولی

نفس می گوید یقین گیرم ولی

کی فریبد چون منی را ای ولی

حلول اندر نشانه کرده گولی

مثال مذهب شیخ حلولی