از هرچه طلب کنی شب و روز

بیش از همه نیک‌نامی اندوز

بر تن دشمنان برقع دوز

برق شمشیر اوست برقع سوز

ز اول صبح تا به نیمه روز

من سفر ساز و او مسافر سوز

شمعهای بساط بزم افروز

همه یاقوت ساز و عنبر سوز

یا بر این تخت شمع من بفروز

یا چو تختم به چارمیخ بدوز

آفتاب ار بگردد از سر سوز

تنگ روزی شود ز تنگی روز

در مکافات آن جهان‌افروز

خواند بر شه فسون پیرآموز

روز و شب بود با دلی پر سوز

نه شبش شب بد و نه روزش روز

چفته پشتی نغوذ بالله کوز

چون کمانی که برکشند به توز

گر خراشیده شد سپیدی توز

مقله در پیه مانده بود هنوز

باز بانگ اندر اوفتاد به هوز

آهو آزاد شد ز پنجه یوز

میل در سرمه‌دان نرفته هنوز

بازی‌یی باز کرد گنبد کوز

کس ز بیم وزیر عالم‌سوز

آنچه شب رفت وا نگفت به روز

و او به دندان و چنگ دشمن سوز

بازوی آهنین من شب و روز

زان زمینها که رخنه کرد عجوز

مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز

سکندر به آهستگی یک دو روز

گذشت از سر خشم اندیشه‌سوز

تو نیز آتش کینه را برفروز

که فرخ بود آتشِ کینه‌سوز

بیا ساقی آن آتش توبه سوز

به آتش‌گه مغز من بر‌فروز

بدین زندگی آتش زند سوز

بر افروخته شاه گیتی فروز

بدین غافلی می‌گذاریم روز

که در ما زنند آتش رخت سوز