آن که نکردست جوانان به گور!

زر نستاندست ز مردم به زور!

پا زده زیر چهل و یک کرور!

لندنیان را بنمودست بور!

نه به زر قصدش ادا شد نه به زور

شیره باقی ماند، یارو گشت بور

مرغک دلداده بعجب و غرور

کرد یکی لحظه تماشای مور

اوفتادستیم زیر چرخ جور

بر سر ما میزند این چرخ دور

گفت ماهیخوار با ماهی ز دور

که چه میخواهی ازین دریای شور

چو نام تو خوانند دریای نور

درودیم بفرست زان راه دور

می‌برم من جامهٔ درویش عور

تو ربا و رشوه می‌گیری بزور

بساط من سیه، شام تو دیجور

مرا نیرو تبه گشت و تو را نور

بگفت آخر حدیث چشمهٔ نور

چه میگوئی به پیش مردم کور

گر تو زاسایش بری گشتی و دور

بهر من، آسایشی باشد ضرور

بگفت از سور، کمتر گوی با مور

که موران را، قناعت خوشتر از سور

مرا تا ضعف عادت شد، ترا زور

نخواهد بود این پیوند، مَقدور

ای دریغ آن خرقهٔ خز و سمور

که ز من فرسنگها گردید دور

فریب مار و دوراندیشی از مور

طراوت از بهشت و جلوه از حور