به و لله و به با لله و به تا لله

بسی جز کلام الله پر نور

به الیاس و به خضر و دشت کنعان

به موسی و شب تار و که طور

به تخت کیقباد و تاج جمشید

[...]

می رسانم به عز عرض حضور

بنده ی زار مضطر مهجور

ساحتی پاک و قصوری تهی از عیب و قصور

کرسی از سیم و بساط از زر و ایوان ز بلور

شبی با گل‌عذاری مست و مخمور

گذر کردم به شادروان شاپور

درخت بیزبان چون نخلهٔ طور

سخنگو شد به شادروان شاپور

یقین دانم شنیدستی که شاپور

به روم آمد ز ایران از رهی دور

برون آمد ز چرم گا و شاپور

به ایران زد علم پیروز و منصور

سپس امر آمد از دربار شاپور

که معمار آوردند از روم و مزدور

وز شوق تو برکشیده شاپور

کتف عربان بزخم ساطور

ز بیگانه و خویش و نزدیک و دور

بدان لعل شیرین برآورد شور

جریده آفتاب از مطلع نور

فشاند مشک تر به لوح کافور

ساده و بی خیال و خوش باور

متملق پرست و دون پرور

بریزید بریزید ازین باده پرشور

که شد چشم عزازیل ز گلزار ارم دور

آتش است و قیامت شمار «سوپرم ژور»

ویزاژ، چهره پومن، شش ثقیل باشد لور

فیور تب بود و زیر سو و بالا سور

اس استخوان و نقاهت مل و زکی دان پور

شد آکلاد تعاتق مصافحت بن ژور

چو منتر ساعت و آمپش ز خویش کردن دور

حسد و بغض و عجب و کبر و غرور

همگی راز خویش سازد دور

بار سنگین منه به پشت ستور

که ز انصاف و عدل باشد دور

شمع خاموش شد ولیکن نور

هست در جای خود ز چشم تو دور

یکی چامه بنویس چون روی حور

که باشد در او از تف نار نور