همانا درختی که می پروری

طمع داری از میوه اش برخوری؟!

به لب رسیده مرا جان ز محنت دوری

فغان ز محنت دوریّ و درد مهجوری

زهی ز طره تو تیره عنبر سارا

زهی ز چهره تو منفعل گل سوری

ز پرده مست برآ تا کنند زاهد و شیخ

[...]

ای که چندین به هنرمندی خود مغروری

وای اگر بر تو گذارند دمی کار تو را

ور یتیمان را همی می پروری

حور و غلمان گرد خود جمع آوری

در اقطار جهان نزدیک و دوری

چو من هرگز نبیند بخت کوری

مرا هرگز نبودی قر و قوری

چو دیگر باده خواران عرو عوری

نکردی با خرد کران و شوری

ذلیل مرده سگ حالا چطوری

سودای تو آتش زده در رخت صبوری

از آب کجا تشنه کند صبر به دوری

پای از دل اغیار برون نه که بریبی

در خانه ظلماتی ای پیکر نوری

خاموشم اگر ناله من گوش تو آزرد

[...]

من به تو مشتاق و تو پیوسته از من در نفوری

بس عجب نبود که من ظلمت تو سرتا پای نوری

من زتو محروم و تو محرم بمن درگاه و بیگاه

گنج سان مخفی ولی خورشید آسا در ظهوری

پیش غلمان پریزاد من آنغلمان غلامی

[...]

تو مردمک چشم من مهجوری

زان با همه نزدیکیت از من دوری

نی نی غلطم تو جان شیرین منی

زان با منی وز چشم من مستوری

گر شاه زمانه‌ای و گر دستوری

گر باز جهان شکار و ور عصفوری

گر مست طریقتی وگر مستوری

تا راه به خود نبرده‌ای مغروری

ببین آخر اگر داری حضوری

که هر دم می‌رسد از دوست نوری

گر شاه زمانه‌ای و گر دستوری

گر باز جهان شکار و ور عصفوری

گر مست طریقتی وگر مستوری

تا راه به خود نبرده‌ای مغروری

تو مکن کار جز به دستوری

مرگ اگر ره زند تو معذوری

مغز را عقل و دیده را نوری

در نقابِ ظهور مستوری

در نقاب ظهور مستوری

بس که نزدیک گشته‌ای دوری

به چه بیگانگی ازو دوری

قدمی پیش نه که مهجوری

مگر دریچهٔ نوری تو یا نتیجهٔ حوری

که فرق تا به قدم غرق در لطافت و نوری

مرا تو مردم چشمی چه غم که غایبی از من

حضور عین چه‌ حاجت بود که عین حضوری

گمان برند خلایق که حور بچه نزاید

[...]

تو مردمک چشم من مهجوری

زان با همه نزدیکیت از من دوری

نی نی غلطم تو جان شیرین منی

زان با منی و ز چشم من مستوری