روی زمین است چو کانوایِ من

طرح کنم بر رخش انواعِ فن

کند بِنایِ دلِ او را ز بُن

کرد به وی عشق خوداَنژِکسیُون

عقل چو از عشق شنید این سخن

گفت که: یا جای تو یا جای من!

نازِ کارِ خوبرویان وطن

ناز بت رویانِ تقلیس و وین

بعد از این تفصیل ای نازک بدن

ناز می‌خواهی که بفروشی به من

بعدِ اسفندیارِ رویین تن

هست چشمِ همه به او روشن

بانگ زد پیر موش کای کودن

این قدر حرف های مفت مزن!

مردمانِ بزرگ را در تن

کُت و سرداری است و پیراهن

به زیورها همی کردم مزین

برون و اندرون خانه من

گفت برُفتم همه از بیخ و بُن

گفت کُنون دست به شَلاّق کُن

ترا هم شد حجاب اسباب این ظن

که خواندی مادرت را خواهر من!

چنان تنبل به وقتِ درس خواندن

که هم خود را کسل سازند و هم من

تا درخشان شد درون کعبه زان وجه حسن

ثم وجه الله روشن شد، برون شد شک و ظن

چون که بودش خلوت غیب الغیوبی جایگاه

دید بیت الله را نیکو مثالی در وطن

کعبه شد طور حقیقت سینۀ سینا شکافت

[...]

گوهر یکتای عشق در یتیم حسن

خلعت زیبای عشق کرد به بر چون کفن

غرۀ غرای او بود چه یکباره ماه

قامت رعنای او شاخ گل نسترن

بیاری شاه عشق خسرو جمجاه عشق

[...]

طوطی باغ بهشت از ستم زاغ و زغن

رخت بست از گلشن

اطفال .....

زین آتش فروزان

حاوی علم و یقین حامی دین و آئین

ماحی زیغ و زلل، محیی فرض و سنن

مطرب مجلس بکش این نغمه را

از پرده بیرون

پاینده بادا درفش کاویان

تیغ فریدون

ای دل غافل

بر احوال وطن

من با تو مایل

بر احوال وطن