گل آگین کند چشمه قند را

به شادی گزارد دمی چند را

مگر تارها کردن این بند را

نیازارم این همرهی چند را

بخواند آن جوانِ هنرمند را

بدو داد معشوقِ دلبند را

ز کیسه به چربی برد بند را

دهد فربهی لاغری چند را

نظامی گره برزن این بند را

مترس و مترسان تنی چند را

باز گشاد از گره آن بند را

دادِ طرب داد شبی چند را

تو ز بد اصلان ببُر پیوند را

دور گردان از بر خود گند را

نشنود از دوست ابله پند را

از جهالت بگسلد پیوند را

بر سرش کوبد ز خشم آن بند را

می‌زند بر روی او سوگند را

هیچ ماند آب آن فرزند را

هیچ ماند نیشکر مر قند را

یکی پند می‌داد فرزند را

نگه دار پند خردمند را

سپاس و ستایش خداوند را

خداوند بی‌مثل و مانند را

ای شهسوار، نرم ترک ران سمند را

بین زیر پای دیده این مستمند را

تا مردمان ترنج نبرند و دست هم

یوسف رخا، کشیده ترک ران سمند را

سرو بلند را نرسد دست بر سرت

[...]

آن نقش بین که فتنه کند نقش بند را

و آن لعل لب که نرخ شکستست قند را

پندم مده که تا بشنیدم حدیث دوست

در گوش من مجال نماندست پند را

چون از کمند عشق امید خلاص نیست

[...]

پدر بازنشناخت فرزند را

برادر نه هم خویش و پیوند را

بسی بی پدر کرد فرزند را

بسی کرد ویران برومند را

سپاس فراوان خداوند را

که کرد این کرامت خردمند را

مژده گل چه میدهی عاشق مستمند را

داغ دل است هر گلی مرغ اسیر بند را

دود درون من ترا دفع گزند بس بود

جان کسی چه میکنی دود دل سپند را

چند ز بهر سوزمن گرم چو برق بگذری

[...]

مِی، زیردستِ خود نکُند هوش‌مند را

پَروای سِیل نیست، زمینِ بلند را

بادام تلخ نیست سزاوار قند را

در کار غیر چند کنی نوشخند را؟

می زیردست خود نکند هوشمند را

پروای سیل نیست زمین بلند را

دوری دهد نتیجه شکایت ز سوز عشق

[...]