ز تخم پراگنده و مزد رنج

ببخشید کارندگانرا ز گنج

چرا باید این گنج و این روز رنج

روان بستن اندر سرای سپنج

نگردد سپاه انجمن جز به گنج

به بی مردی آید هم از گنج رنج

نباید که آید یکی زین به رنج

بده هرچ خواهند و بگشای گنج

بدرویش مردم رسانند رنج

وگر بر بزرگان که دارند گنج

به شاه جهاندار دادند گنج

به چنگ آمدش گنج چون دید رنج

تو از من مگر دل نداری به رنج

که اینست رسم سرای سپنج

یکی گفت کاندر سرای سپنج

نباشد خردمند بی‌درد و رنج

خوی مرد دانا بگوییم پنج

کزان عادت او خود نباشد به رنج

بدان کز زبانست گوشش به رنج

چو رنجش نجویی سخن را بسنج

سپهبد که باشد نگهبان گنج

سپاهی که او سر بپیچد ز رنج

سخن سنج و دینار گنجی مسنج

که در دانشی مرد خوارست گنج

تن خویش آژیر دارد ز رنج

بیابد بی‌اندازه از شاه گنج

پرستنده گر یابد از شاه رنج

نگه کن که با رنج نامست و گنج

ز بهری که اورا سراید ز گنج

نماند که باشد بدو درد و رنج

همه زیردستان از ایشان به رنج

سپرده بدیشان زن و مرد و گنج

تبیره زنان پیش بردند سنج

زمین آمد از سم اسبان به رنج

چنین باکسی گفت باید که گنج

نبیند نه لشکر نه رزم و نه رنج

پری چهره بر گاه بنشست پنج

همه برسران تاج و در زیر گنج

بپذرفت شاه آنک او دید رنج

فرستاد یکسر همه سوی گنج