فرو خوانده سرود بی گناهی

کشیده عاشقانه بر زمین دم

به گوشم‌، با نسیم صبحگاهی

نوید عشق آید زان ترنم

سیصد و شصت و پنج‌ و ربعی روز

مدت سال بود و هست مدام

ماه سی روز بود و پنج دگر

بد به پایان سال‌، پنجی نام

امر فرموده بود پیغمبر

کز «‌نسی‌» هیچ کس نیارد نام

گفت کاین خرده را رها سازند

که «‌نسی‌» نیست سنت اسلام

لیک از آن کاحتیاج مبرم بود

که بود سال‌ها درست و تمام

‌نه هوایی کدر و گردآلود

بر وی از ابر یکی خیمهٔ شوم

بسته اندر قفسی قیراندود

منظره دیده ز دیدار نجوم

بحرم بر، گلهٔ گرگ رده

به‌صفت گرگ و به صورت چو غنم

خورده آهوی حرم را و شده

جای آهوی حرم گرگ حرم

تا زنده بود یکی در این بوم

تا زنده بود کمیت نامم

تا هست سخن به دهر معلوم

معلوم جهان بود کلامم

غم نبودی و چون نبودی غم

زیستی دیر زادهٔ آدم

جلسه شد ختم تا به روز نهم

بامداد مصیبت مردم

چون ندانی به زخم‌ها مرهم

خو ی گیری به دردها کم کم

آن که افشاند بول در زمزم

گشت نامی ولی نه چون خاتم

ور نهی پند نامه‌ای محکم

پس مرگ خود اندر‌بن عالم

که ربا در تجارت عالم

گر نباشد جهان خورد برهم

که گروهی به‌هم شریک شوبم

همه در سلک بلشوبک شویم