بخواندم زگفتار دانای راد

که اندرز فرزند راکرد یاد

نکو نام پاد آذر شادکام

که بودش پدر ماراسپند نام

پور موسی جعفر آیت‌اله اعظم

آنکه هست از انفاسش زنده عیسی مریم

در تحقق ذاتش گشته خلقت عالم

آفتاب کز رفعت بر فلک زند پرچم

مه شوال بیاراست سپاهی ز انجم

داد دیشب به مه روزه یک اولتیماتوم

گفت بایکوت عمومی را بردار ز خم

در خمخانه کن آزاد به روی مردم

تا به کی شحنه و یارانش نمایند ستم

چند ملت را دوشند، بمانند غنم

آن یک ازپرخوری و فربهی آورده ورم

وآن دگر از غلیان خون‌، گردیده دژم

چون فُکُل از ستمت سینه‌فگارم خانم

چون کراوات گره خورده به کارم خانم

با نگاه تو کجا چشم به مردم دارم

گر همه شهر بدانند که من دُم دارم

تاکه افلاک را بقا بینم

این مهین جشن را بپا بینیم

چون در استم پی ثنای امام

پای خود بر سر سها بینم

میهمانان و میزبانان را

[...]

بدبختی ما نگر که خانم

ناداد دگر به دست ما دم

یک روز و دو روز بود و شد گم

با خودگفتیم خسروا قم

بعد از آنهاگشت روحانی علم

آن که درشعرش «‌اجنه‌» زد رقم

هم به کاشان ناگهش پیک اجل گفتاکه قم

کشت مدفون پیکر شاهانه‌اش در خاک قم

زان سپس بگرفت افسر شاه عباس دوم

خنگ دولت را نگار عدل زد بر یال و دم

توسن قهرش به مغز باده‌خواران سود سم

[...]

هیئت روحانیان رفتند از ری سوی قم

تا که از این ملک فرمایند هجرت کلهم

صدر اعظم کرد با مردم ز هر سو اشتلم

لیک گفتش جنبش ملی که‌، هان ای خواجه قم‌!

طبل آزادی کشید آواز چون رویینه خم

[...]

شامگاهان کآدمیزاد دلیر

خفتی وگشتی دل از پیکار سیر

تاختی ز آتش‌فشان دیو دژم

بیم دادی خفتگان را دم بدم

ور شدی دوشیزه‌ای از بیشه دور

ره زدی دیوش به هنگام عبور

کودکان را بردی از آغوش مام

در درون مادران جستی مقام

دیو و غول و جن و همزاد و پری

با همه دانایی و افسونگری

در میانشان دشمنی بود از قدیم

کارشان زین دشمنی نامستقیم

اذن ده تا پشتهٔ پامیر را

کوه التایی و ببر و شیر را

برده وز اوج هوا برهم زنیم

برسرخیل بنی آدم زنیم

اذن ده تا برکشیم از رودگنگ

آب کندی ژرف‌، تا میدان جنگ

آب دربا را بر اینان سر دهیم

جملگی را در زمان کیفر دهیم

گوی تا صدکوه تفتان آوریم

قله‌های آتش‌ افشان آوربم

از جهنم منفذی بیرون کنیم

در یکی‌دم روی این هامون‌، کنیم

جنیان از ما فراوان بسته‌اند

همچو ما آنجا بسی دلخسته‌اند

لیک از این در، فرض‌تر دارم پیام

هست پیغام خوشی‌، بشنو تمام

گر شود دلم کوه درد و غم

چاره‌اش به یک جام می کنم

چون که تنیدند درختان به‌هم

شاخه کشیدند چه بیش و چه کم

قصهٔ شاهان جهان بیش و کم

نیست به جز قصه جور و ستم