گفتم که شبی با تو توانم دم زد؟

ابرو ز سر خشم خم اندر خم زد

گفتم بخرم به زر وصالت روزی

لعلی بگزید و گوهری برهم زد

نی که تنها به جیش عالم زد؟

عالم حکم و کفر بر هم زد

چو قاف قدرتش دم بر قلم زد

هزاران نقش بر لوح عدم زد

به شهرستان نیکویی علم زد

همه ترتیب عالم را به هم زد

در ازل پرتوِ حُسنت ز تجلی دَم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه‌ای کرد رُخَت دید مَلَک عشق نداشت

عینِ آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد

[...]

به بازی حلقهٔ زلف تو دل برد از من و خم زد

به وقت خویش بادا وقت ما را گرچه بر هم زد

به ابرویت که از ماه نو این مقدار بسیار است

که پیش ابروی شوخ تو لاف دلبری کم زد

کمینه حاصل مهر از گداییِّ درت این است

[...]

تا جان ز وفای دهن تنگ تو دم زد

از شهر بقا خیمه به صحرای عدم زد

یارب چه بلایی تو ندانم که به عالم

هرجا قدم آورد قدت فتنه علَم زد

چون ماه نو از دیده نهان گشت یقین شد

[...]

چون صبا شانه درآن طره خم در خم زد

سلک جمعیت شوریده دلان برهم زد

تار هر موی کز آمد شد آن شانه گسست

با رگ جان من آن را گرهی محکم زد

تا ز راهت ننشیند به رخ غیر غبار

[...]

کیست کز طاق فلک چون خم زد

زیر او چار گهر بر هم زد

سخن از کاف و نون دم بر قلم زد

قلم بر صفحه هستی قدم زد

چو صبح راستین از صدق دم زد

ز خور بر آسمان زرین علم زد

چو یعقوب از عقب زین کار دم زد

ز حد شام بر کنعان علم زد

فروغ راستیش از جان علم زد

چو صبح راستین از صدق دم زد

چون صبح ازل ز عشق دم زد

عشق آتش شوق در قلم زد

از سرور عاشقان چو دم زد

بر لوح بیان چنین رقم زد

در خون دل از مژه قلم زد

بر پاره کاغذی رقم زد

دیباچه نامه چون رقم زد

از صورت حال خویش دم زد

مجنون چو به نامه در قلم زد

در اول نامه این رقم زد

به چاووشی درگاهت چو دم زد

از آن بر طارم چارم علم زد

بدان دیبا چنان نقش از قلم زد

که روح القدس از آن، صد بار دم زد