قیمتش را که چند میارزد

کی بر آن همچو دیگران لرزد

که یکی زین دوصد جهان ارزد

خنک آنرا که دایم این ورزد

خطابش سکه بر دینار خور زد

قمر را مهر و انشق القمر زد

مردانه که کار مرد ورزد

آن به که ز بیم جان نلرزد

دگر ره تازه زهری بر شکر زد

حروف مهر و کین بر یک دگر زد

غلام همت آنم که همچو باد سحر

ز بار معصیت خود چو بید میلرزد

بگوی زاهد مغرور را که مدت عمر

برسم اهل ریا طاعتی همی ورزد

که بیش رنجه مدار و مرنج بهر جنان

[...]

هر آن کش خرد رهنمایست و رهبر

بگیتی ره و رسم صحبت نورزد

که صحبت نفاقیست یا اتفاقی

وزین دو دل مرد دانا نلرزد

اگر خود نفاقیست جانرا بکاهد

[...]

مرده ریگش چو نیم دانگ ارزد

پس چرا در حساب صد برزد

هر صبح که دم ز ملکت خاور زد

چون خیمه برین پنجره ی شش در زد

رفتم بدر خواجه و چون دید مرا

بر خواند براتم و بروتی بر زد

ملک آمد، به یاران بانگ بر زد

چو کوه اطراف دامن بر کمر زد

دلی کو با بتی عشقی نورزد

مخوانش دل که او چیزی نیرزد

علم نور عدل بر سر زد

سر بر این نه رواق اخضر زد

خاطر شاه را به هم برزد

آتش خشمش از درون سرزد

عشق بحر از دلشان سر بر زد

آتش شوق به جانشان در زد

روزی از خاک درش سر بر زد

سر انگشت ادب بر در زد

زلیخا بر درش قفلی دگر زد

دگر سان قصه اش از سینه سر زد

چون عقل بسوخت عشق سر زد

گنجشک بشد همای پر زد

هر کس که نه راه عشق ورزد

در مذهب من جوی نیرزد

گو با پدرش که کین نورزد

با من که جهان بدین نیرزد

یاری که ره وفا نورزد

صد خرمن ازو جوی نیرزد