کای به چنگ من اوفتاده سرت

وی به دندان من دریده برت

گر به صورت جدا شوم ز برت

نبرد همتم ز خاک درت

به تندی به غارت برم کشورت

به خواهش دهم کشور دیگرت

نخواهم که بر خاک بودی سرت

نه آلودهٔ خون شدی پیکرت

درخت هوا رسته شد بر درت

بپیچان سرش تا نپیچد سرت

به شیرین سخنهای جان پرورت

خداوند بودم شدم چاکرت

اگر کوه پولاد شد پیکرت

وگر خیل یاجوج شد لشگرت

نیارد جهان آفتی بر سرت

گزندی نه بر تو نه بر لشگرت

پِست شکر گشت غبار درت

پسته و عناب شده شکرت

چرخ نبندد گرهی بر سرت

تا نگشاید گرهی دیگرت

لعینش گفت ای مقبولِ حضرت

شدم بی‌علّتی مردودِ قدرت

ترا گفتم مخور بر رفته حسرت

مکن باور محال ای پاک سیرت

یکی آتش ز سوز عشق و غیرت

دگر آتش ز رُسوائی و حسرت

بفرمایم به موشان وقت غیرت

که آویزند سرش از دار عبرت

در آن قطره بسی کردند فکرت

فرو ماندند سرگردان فطرت

گلیم عجز در سرکش ز حیرت

چو باران بر رخ افشان اشک حسرت

هزاران قرن می‌کردند فکرت

بآخر با سرآمد عجز و حیرت

بگردان روی زین وادی حیرت

که بر رویت روان کرد آب حسرت

نمی‌دانی که در بازار فطرت

بجز حق نیست بازرگان قدرت

ز یکیک برگ نقاشان فطرت

نموده خرده کاریهای قدرت