با‌آن‌که در وجودِ طعام است عیشِ نفس

رنج آوَرَد طعام که بیش از قَدَر بوَد

گر گُل‌شِکَر خوری به تکلّف زیان کند

ور نانِ خشک دیر خوری گل‌شکر بوَد

خزاین پر از بهر لشکر بود

نه از بهر آذین و زیور بود

نبینی که چون کارد بر سر بود

قلم را زبانش روان تر بود

قضا روزگاری ز من در ربود

که هر روزی از وی شبی قدر بود

قال و حالش ز جمله برتر بود

در میان درر چو گوهر بود

بر گرفتاری که بی یاور بود

جای رحمت باشد ار کافر بود

بر سگ ار مهر آوری بهتر بود

زآنکه دل بی مهربان در بر بود

خصمش اندر حشر خود داور بود

کش کلاه از سر گرامی تر بود

گر شرف مسعود هم حاضر بود

ریشخندی نیز هم آخر بود

ولیکن اگر بخت یاور بود

سر بی هنر تاج بی سر بود

نکو سیرت و خوب محضر بود

به نزدیک ما چون برادر بود

تا سرم باشد تمنای توام در سر بود

پادشا باشم گرم خاک درت افسر بود

روزگار از زلف تو بادا پریشان روز و شب

تا دل بد روز من هر دم پریشان تر بود

من خورم خونابه هجران و بیزارم،ازآنک

[...]

نظرها گرم و جانها در جگر بود

خردها مست و دلها بی‌خبر بود

کان همه آب تو که در شیر بود

شد همه سیل و رمه را در ربود

شکر خود نیشکر خائی دگر بود

که سر تا پا ز شیرینی شکر بود

با این شغبی که در گذر بود

دیوانه ز خویش بی خبر بود

هر جا جگرش به چشم تر بود

کش دل سوی گوشه جگر بود

او از سر و پنجه بی خبر بود

پنجش به شکنجهٔ دگر بود

دوشم از وصل کار چون زر بود

تا به روز آن نگار در بر بود

جام در دست و یار در پهلو

عشق در جان و شور در سر بود

گل و شکر بهم فرو کرده

[...]

باغبانش ز دور ناظر بود

داد پاسخ که نیک حاضر بود